Ο Μυθος του AIDS

Μέρος Ι 

Το 1984, ο Robert Gallo, ένας κυβερνητικός καρκινολόγος, συγκάλεσε μια διεθνή συνέντευξη τύπου για να αναγγείλει ότι βρήκε την πιθανή αιτία του AIDS. Υποστήριξε ότι ένας ρετρο-ιός αποκαλούμενος HIV κατέστρεφε τα ανοσοποιητικά συστήματα νέων ομοφυλοφιλικών ατόμων και IV (Intravenous – ενδοφλέβιων) ναρκομανών, αφήνοντάς τους ανοικτούς σε ποικίλες ασθένειες προερχόμενες από ιούς και τον καρκίνο.

Σύμφωνα με τα κέντρα για τον έλεγχο και την πρόληψη ασθενειών (Centers for Disease Control and Prevention - CDC), το AIDS δεν είναι μια ενιαία ασθένεια, αλλά μάλλον μια κατηγορία 29 ανεξάρτητων, ήδη γνωστών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου του έρπη, των αφθών (yeast infections), της σαλμονέλας, της διάρροιας, του πυρετού, της γρίπης, της φυματίωσης, του πυελικού καρκίνου στις γυναίκες, της πνευμονίας και των βακτηριακών μολύνσεων. Το CDC υποδεικνύει επίσης σαν HIV-θετικούς, ανθρώπους που δεν είναι άρρωστοι, αλλά έχουν μια μέτρηση κυττάρων Τ (T-cells) κάτω από 200 (τα Τ-κύτταρα είναι ένα υποσύνολο των λευκών αιμοσφαιρίων). Το μόνο πράγμα που διαφοροποιεί μια διάγνωση του AIDS από οποιαδήποτε από αυτές τις αρρώστιες, είναι ένα θετικό τεστ HIV, το οποίο, το ίδιο, είναι βασισμένο στην έρευνα του Robert Gallo.

Η θεωρία HIV του Gallo, εντούτοις, δεν ήταν η μόνη θεωρία του AIDS, και σύμφωνα με έναν αυξανόμενο αριθμό ενδιαφερόμενων επιστημόνων, ερευνητών και ενεργών στελεχών, δεν ήταν η καλύτερη. Για 70 χρόνια πριν τον Gallo, οι retro-ιοί ήταν ένα γνωστό, μη τοξικό, μέρος του κυττάρου και επιπλέον, κανένας ιός δεν θα μπορούσε ταυτόχρονα να προκαλέσει μια ασθένεια όπως την πνευμονία, στην οποία τα κύτταρα καταστρέφονται, και έναν καρκίνο όπως το σάρκωμα Kaposi, στο οποίο τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται γρήγορα.

Αυτοί οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η ενοποιημένη θεωρία HIV/AIDS του Gallo είναι εσφαλμένη και ότι η θεραπεία 29 ανεξάρτητων ασθενειών με τα εξαιρετικά τοξικά φάρμακα του AIDS όπως το AZT και οι ανασταλτικοί παράγοντες πρωτεάσεων (protease inhibitors) είναι στην καλύτερη περίπτωση ανεύθυνη και στη χειρότερη ιατρική γενοκτονία.

Μπορεί να έχουν κάποιο δίκιο. Ενενήντα τέσσερα τοις εκατό όλων των θανάτων που σχετίζονται με το AIDS στις ΗΠΑ, εμφανίστηκαν μετά από την έγκριση του AZT, σύμφωνα με τις στατιστικές του CDC μέχρι το έτος 2000 και σύμφωνα με το πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, η υπ’ αριθμόν 1 αιτία θανάτου των ασθενών του AIDS στην Αμερική είναι σήμερα η ανεπάρκεια του συκωτιού, μια παρενέργεια των νέων ανασταλτικών παραγόντων πρωτεάσεων (protease inhibitors).

Προκύπτουν κάποιες ερωτήσεις: Ο Gallo έλυσε στ' αλήθεια το αίνιγμα του AIDS; και θεραπεύουμε το AIDS, ανθρωπιστικά και αποτελεσματικά;

Για να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις, μίλησα με τρεις εξέχοντες ερευνητές του AIDS.

Ο Δρ. Peter Duesberg είναι χημικός και ειδικός στους retro-ιούς (retroviral expert). Ο Duesberg ανακάλυψε το oncogene (γονίδιο καρκίνου) και απομόνωσε το γονιδίωμα των retro-ιών (ένας από τους οποίους είναι και ο HIV) το 1970. Είναι καθηγητής της μοριακής βιολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ.

Ο Δρ. David Rasnick είναι ειδικός πρωτεάσεων (protease) και ήταν στην έρευνα του AIDS για 20 χρόνια. Αυτός και ο Duesberg συνεργάστηκαν στην έρευνα του καρκίνου και του AIDS. Και ο Rasnick και ο Duesberg ήταν σύμβουλοι στη νοτιοαφρικανική επιτροπή του AIDS του Προέδρου Mbeki.

Ο Δρ. Rodney Richards είναι χημικός και εργάστηκε στην Amgen και στην Αbbot labs, σχεδιάζοντας τα πρώτα τεστ HIV από τη γραμμή κυττάρων HIV του Robert Gallo.

Οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν χωριστά και ενσωματώθηκαν σε έναν διάλογο. Οι μεμονωμένες απόψεις ανήκουν στους μεμονωμένους ομιλητές.

Ερώτηση: Πώς αναμιχθήκατε με την έρευνα του AIDS;

Rasnick: Είμαι χημικός και ερευνητής ενζυμικών πρωτεάσεων. Σχεδιάζω και συνθέτω τους ανασταλτικούς παράγοντες για να σταματήσω τους ιστο-ιούς και τους καρκίνους. Όταν ο Robert Gallo ανήγγειλε οτι το HIV προκαλούσε το AIDS, θέλησα να εργαστώ στους ανασταλτικούς παράγοντες που θα το σταματούσαν.

Το '85 ήμουν σε μια ερευνητική συνεδρίαση όπου συζητιόταν ο HIV. Ένας ειδικός του AIDS ρωτήθηκε πόσος HIV ήταν παρών σε έναν μολυσμένο ασθενή του AIDS. Ρωτήθηκε, "Ποιο είναι το titer του HIV;"

Ε: Τι είναι το "titer";

Rasnick: Τiter είναι ο αριθμός μολυσματικών μορίων του ιού σε ένα δείγμα αίματος ή ιστού. Το titer του ιού είναι εύκολο να το βρεις από τον ιδιαίτερο ιστό που μολύνει ο ιός. Ένα δείγμα από αυτόν τον μολυσμένο ιστό περιέχει εκατομμύρια μολυσματικών μορίων του ιού. Εάν έχετε έρπη, το δείγμα προέρχεται από μια κρύα πληγή, εάν είναι πολιομυελίτιδα, είναι από το έντερο, εάν είναι ευλογιά, από ένα πυώδες σπυρί, εάν είναι ένα κρύωμα, από το λαιμό.

Όταν μολύνεστε με έναν ιό, μολύνει και σκοτώνει περίπου 30 τοις εκατό του συγκεκριμένου ιστού που στοχεύει, προτού να εμφανίσετε οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορείτε να βρείτε το titer οποιασδήποτε μολυσμένης περιοχής, το βάζετε κάτω από ένα μικροσκόπιο και βλέπετε τα εκατομμύρια των ιών ζωντανά.

Έτσι, ο ιολόγος ρωτήθηκε, "Ποιο είναι το titer;"

Απάντησε, "Μη ανιχνεύσιμο. Μηδέν."

Σκέφτηκα, πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορείς να αρρωστήσεις από κάτι που δεν είναι εκεί; Με την πολιομυελίτιδα, οι ερευνητές απέρριψαν εκατό ιούς προτού να βρουν τον σωστό. Υπέθεσα ότι ο Gallo είχε πάρει απλά τον λανθασμένο ιό, και θα έπρεπε να αρχίσουμε πάλι από την αρχή.

Μέχρι το 1987, υπήρξαν 30.000 συσσωρευτικές περιπτώσεις του AIDS. Οι αριθμοί δεν αυξάνονταν όπως προβλεπόταν και το AIDS δεν είχε εξαπλωθεί πέρα από τις αρχικές ομάδες κινδύνου. Έξι έτη μετά από τις πρώτες περιπτώσεις του AIDS, 95 τοις εκατό των μολύνσεων εμφανίζονταν ακόμα αποκλειστικά σε άντρες - 2/3 ομοφυλόφιλους, και 1/3 IV ναρκομανείς Επιπλέον, κάθε ομάδα κινδύνου του AIDS έπασχε από συγκεκριμένες ασθένειες.

Οι ιοί δεν προκαλούν διαφορετικές ασθένειες βασισμένες στο γένος, τη σεξουαλική προτίμηση ή τον τρόπο ζωής. Οι ιοί έχουν τις μοναδικές αλλά περιορισμένες γενετικές συνθέσεις τους, οι οποίες φανερώνονται με ένα περιορισμένο, αλλά ίδιο, σύνολο συμπτωμάτων σε όλους τους ασθενείς. Ο ιός του έρπη κάνει τα τραύματα έρπη, αλλά ποτέ έναν ερεθισμένο λαιμό. Ο ιός της ανεμοβλογιάς δημιουργεί πάντα πληγές στο δέρμα, αλλά ποτέ παράλυση.

Οι επιδημίες που προέρχονται από ιό, εξαπλώνονται εκθετικά στους πρώτους μήνες και τα χρόνια, σκοτώνοντας οποιονδήποτε δεν μπορεί να επιζήσει αρκετό καιρό για να αναπτύξει ανοσία. Ο HIV δεν αυξανόταν, παρέμεινε στις αρχικές ομάδες κινδύνου του, και προκαλούσε διαφορετικές ασθένειες σε κάθε μία. Σαφώς δεν ενεργούσε όπως ένας μεταδοτικός ιός.

Το 1988, συνάντησα ένα άρθρο που γράφτηκε από τον Peter Duesberg στο επιστημονικό περιοδικό «Έρευνα καρκίνου» (Cancer Research). Το άρθρο ήταν για τους retro-ιούς γενικά, και τον HIV ειδικότερα. Ο Duesberg ήταν ο παγκοσμίως διαπρεπέστερος retro-ιολόγος (retrovirologist). Μελέτησε και χαρτογράφησε το γονιδίωμα των ρετρο-ιών τη δεκαετία του '70. Η γνώση του Duesberg στους ρετρο-ιούς ήταν ασύγκριτη. Στο άρθρο, παρουσίασε, σημείο προς σημείο, τι είναι οι ρετρο-ιοί, και τι μπορούν και δεν μπορούν να κάνουν.

Ε: Ο HIV είναι ένας ρετρο-ιός. Τι είναι οι ρετρο-ιοί;

Rasnick: Οι ρετρο-ιοί είναι ένα υποσύνολο των ιών, που δεν είναι τοξικοί για τα κύτταρα. Ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Είναι ένα από τα πρώτα προσδιορισμένα κυτταρικά μόρια. Υπάρχουν περίπου 3.000 καταχωρημένοι ρετρο-ιοί. Υπάρχουν σε κάθε ζώο: σκυλιά, γάτες, φάλαινες, πουλιά, αρουραίουσ, χάμστερ και ανθρώπους. Οι ρετρο-ιολόγοι εκτιμούν ότι ένα έως δύο τοις εκατό του DNA μας είναι ρετρο-ιοί.

Οι ρετρο-ιοί είναι σκέλη RNA που αντιγράφονται στο DNA μας χρησιμοποιώντας ένα ένζυμο που λέγεται Reverse Transcriptase. Οι ρετρο-ιοί μεταβιβάζονται κληρονομικά - από τη μητέρα στο παιδί (matrilineally). Δεν είναι σεξουαλικά διαβιβάσιμοι. Τα ζώα στα εργαστήρια δεν ανταλλάσσουν ρετρο-ιούς το ένα με το άλλο, ασχέτως πόσο ζευγαρώνουν μεταξύ τους. Αλλά τα μωρά έχουν πάντα τα ίδια retroviruses με τις μητέρες τους.

Η τρέχουσα έρευνα δείχνει ότι είναι απλώς ένα φυσικά εμφανιζόμενο κομμάτι μας. Σε 50 χρόνια σύγχρονης έρευνας στα εργαστήρια, κανένας ρετρο-ιός δεν έχει δειχθεί να σκοτώνει κύτταρα ή να προκαλεί ασθένειες, εκτός μόνο υπό πολύ ειδικές εργαστηριακές συνθήκες.

Duesberg: Το 1987 κλήθηκα από το «Cancer Research» για να συζητήσω εάν οι ρετρο-ιοί, συμπεριλαμβανομένου του HIV, θα μπορούσαν να προκαλέσουν ασθένεια ή ανοσιολογική ανεπάρκεια. Προσκλήθηκα λόγω της εμπειρίας μου με τους ρετρο-ιούς.

Το 1970, εργαζόμουν στο εργαστήριο ιών του UC Μπέρκλεϋ. Το μεγάλο πρόγραμμα στην ιολογία εκείνη την εποχή, του οποίου ήμασταν μέρος, έψαχνε να βρει τον ιό που προκαλεί τον καρκίνο. Υπήρξε επίσης ένα μεγάλο κυβερνητικό πρόγραμμα «καρκίνο-ιών» στο Εθνικό Ίδρυμα Υγείας. Ο Robert Gallo ήταν ένας από τους επιστήμονες που εργάζονταν σε εκείνο το πρόγραμμα.

Αρχίσαμε από τους ρετρο-ιούς λόγω των μοναδικών ιδιοτήτων τους. Οι συνηθισμένοι ιοί σκοτώνουν τα κύτταρα. Η στρατηγική τους είναι να εισβάλουν στο κύτταρο, να το σκοτώνουν και να συνεχίζουν προς το επόμενο. Εντούτοις, με τον καρκίνο, τα κύτταρα δεν σκοτώνονται, στην πραγματικότητα, πολλαπλασιάζονται πολύ γρήγορα. Επομένως ένας ιός δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τον καρκίνο. Οι ρετρο-ιοί, εντούτοις, δεν σκοτώνουν τα κύτταρα. Αυτή τους η ιδιότητα, τους έκανε έναν σημαντικό υποψήφιο για έναν ιό καρκίνου.

Το 1970, έκανα μια ανακάλυψη που τράβηξε πολλή προσοχή. Απομόνωσα ένα ρετρο-ιοικό γονίδιο από ένα κύτταρο καρκίνου, και μόλυνα άλλα κύτταρα με αυτό το γονίδιο. Οι ιολόγοι καρκίνου ήταν πολύ συνεπαρμένοι. Σκέφτηκαν ότι αυτό μπορεί να είναι το πράγμα που έψαχναν - ένας ρετρο-ιός που θα μπορούσε να μολύνει άλλα κύτταρα και να προκαλέσει τον καρκίνο. Ήμουν ξαφνικά διάσημος. Υπήρξαν διάφορες προσφορές εργασίας. Μου δόθηκε επιδότηση διαρκείας στο Μπέρκλεϋ και η αποδοχή στο Academy of Science.

Φυσικά, εάν ένας ιός, ή ένας μοναδικός ρετρο-ιός, προκαλούσε τον καρκίνο στον πραγματικό κόσμο, τότε ο καρκίνος θα ήταν μεταδοτικός. Αλλά κανένας δεν "κολλάει" τον καρκίνο. Μια "περίπτωση του καρκίνου" δεν κουβεντιάζεται στο γραφείο. Εντούτοις, τέτοιες θεμελιώδεις σκέψεις δεν ήταν στα μυαλά των κυνηγών ιών. Οι επιστήμονες αρέσκονται στις αποδείξεις που ακούγονται εντυπωσιακές, ανεξάρτητα από το αν αυτό που μαθαίνουμε αληθεύει στον πραγματικό κόσμο. Το ρετρο-ιοικό καρκίνο-γονίδιο ήταν ένα τεχνητό αντικείμενο εργαστηρίου. Δεν υπήρξε στους ανθρώπους ή στα ζώα στη φύση. Το δημιουργήσαμε στο εργαστήριο, και εκεί παρέμεινε. Ήταν καθαρώς ακαδημαϊκό.

Ως τμήμα του πειράματος καρκίνο-γονιδίων, οι συνάδελφοι μου και εγώ χαρτογραφήσαμε το ρετρο-ιοικό γονιδίωμα. Κάναμε τους χάρτες που σήμερα χρησιμοποιούνται ως σχεδιαγράμματα για όλους τους ρετρο-ιούς, συμπεριλαμβανομένου του HIV.

Ε: Τι κάνουν οι ρετρο-ιοί;

Duesberg: Από άποψη ασθένειας, δεν κάνουν τίποτα. Μεταγράφονται στο DNA μερικών κυττάρων, και κάθονται εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σας ως τμήμα του γονιδιώματος σας. Εντούτοις, οι κυνηγοί καρκινο-ιών συνέχισαν να ψάχνουν ένα καρκινο-γονίδιο χρησιμοποιώντας την τεχνολογία που δημιουργήσαμε και τους ρετρο-ιοικούς χάρτες που κάναμε.

Rasnick: Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο Robert Gallo υποστήριξε ότι βρήκε έναν καρκινο-ρετρο-ιό στα κύτταρα ενός ασθενή λευχαιμίας. Τον ονόμασε HL23V. Τον βρήκε με τον ίδιο τρόπο που θα έβρισκε αργότερα τον HIV - όχι με την εύρεση του ρετρο-ιού στο αίμα - αλλά με την έρευνα για αντισώματα και ενζυμική δραστηριότητα, που υποστήριξε οτι αντιστοιχούσε με τον πραγματικό ρετρο-ιό.

Μέχρι το 1980, η αξίωσή του αντικρούσθηκε και από το ερευνητικό κέντρο καρκίνου Sloan-Kettering Cancer Research Center και από το εθνικό ίδρυμα καρκίνου (National Cancer Institute). Τα υποτιθέμενα αντισώματα HL23V του Gallo δεν ήταν το αποτέλεσμα ενός καρκινο-ιού, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα "της έκθεσης σε πολλές φυσικές ουσίες" που δημιουργούν τα αντισώματα στους ανθρώπους. Σήμερα κανένας, ούτε ακόμη και ο ίδιος ο Gallo, δεν υποστηρίζει ότι ο HL23V υπήρξε ποτέ.

Το 1980, προσπάθησε πάλι. Ο Gallo υποστήριξε ότι βρήκε ένα νέο καρκινο-ρετρο-ιό αποκαλούμενο HTLV-1, ο οποίος προκαλούσε ένα είδος λευχαιμίας, στο οποίο τα Τ-κύτταρα (T-cells) πολλαπλασιάζονταν σε ρευστούς όγκους (fluid tumors). Τα Τ-κύτταρα είναι ένα από τα πολλά υποσύνολα των λευκών αιμοσφαιρίων του αίματος. Για άλλη μια φορά, η απόδειξη ήταν κάτι λιγότερο από πειστική. Λιγότερο από το ένα τοις εκατό των ανθρώπων που εξέτασαν, θετικοί στον HTLV-1, ανέπτυξαν ποτέ λευχαιμία. Ήταν μια λιγότερο-από-επιτυχής επικύρωση για τη θεωρία του.

Ε: Πώς ο Gallo κινήθηκε από τον καρκίνο προς την έρευνα του AIDS;

Rasnick: Στις αρχές της δεκαετίας του '80, τα ομοφυλοφιλικά άτομα παρουσιάζονταν στις πρώτες βοήθειες με μια ποικιλία ταυτόχρονων ασθενειών και μολύνσεων. Εκείνο τον καιρό, τα ιατρικά περιοδικά σκέφτηκαν ότι οι ασθένειες ήταν σχετικές με τα ναρκωτικά. Τα ομοφυλοφιλικά άτομα έκαναν κακή χρήση των τοξικών, ανοσιο-κατασταλτικών, ακόμη και καρκινογόνων φαρμάκων όπως τα poppers, η κοκαΐνη και οι αμφεταμίνες σε καθημερινή βάση, για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '70.

Το 1983, ο Luc Montagnier, ένας Γάλλος επιστήμονας στο ίδρυμα Pasteur, υποστήριξε ότι έχει βρει έναν νέο ρετροϊό στους ασθενείς του AIDS. Αλλά κανένας δεν έδωσε προσοχή, επειδή δεν είχε απομονώσει έναν ιό, και δεν είχε βρει ούτε ένα μόριο προερχόμενο από ιό στο αίμα - θυμηθείτε ότι το titer ήταν μηδέν, μη ανιχνεύσιμο. Επιδιώκοντας κάποια ακαδημαϊκή υποστήριξη, ο Montagnier έστειλε ένα δείγμα κυττάρων στον Robert Gallo στο NIH. Ο Gallo πήρε την κυτταρική αλληλουχία (cell-line) που του έστειλε ο Montagnier και την τροποποίησε ελαφρώς. Κατόπιν έκανε κάτι περίεργο. Την έκλεψε.

Το 1984 ο Gallo συγκάλεσε μια διεθνή συνέντευξη τύπου και μαζί με τη Margaret Heckler, επικεφαλής του τμήματος υγείας «Department of Health and Human Services», ανήγγειλαν ότι ανακάλυψε τη "πιθανή αιτία" του AIDS. Ήταν ένας νέος ρετροϊός αποκαλούμενος HTLV-III, (αργότερα μετονομάσθηκε σε HIV). Την ίδια ημέρα, κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (patented) τη τροποποιημένη κυτταρική αλληλουχία (cell-line) που αποκτήθηκε αρχικά από τον Montagnier. Δεν είχε δημοσιεύσει ούτε μια λέξη από την έρευνά του. Ο Robert Gallo, ένας κυβερνητικά - υποστηριζόμενος επιστήμονας, απλώς ανήγγειλε ότι μια ρετρο-ιοική επιδημία ερχόταν.

Πούλησε την κυτταρική αλληλουχία στην φαρμακοβιομηχανία Abbot Labs, που φτιάχνει τα τεστ για τον HIV. Η γαλλική κυβέρνηση απαίτησε να επιστραφούν όλα τα δικαιώματα των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στον Montagnier. Ο Gallo αρνήθηκε, υποστηρίζοντας οτι όλα ήταν εργασία του. Το 1987, ο Gallo και Montagnier αναγκάστηκαν από τον Πρόεδρο Reagan και το Γάλλο πρωθυπουργό Chirac να συναντηθούν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και να συμφωνήσουν για τα δικαιώματα των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας HIV. Το 1992, ο Gallo καταδικάστηκε επίσημα για κλοπή από μια ομοσπονδιακή επιστημονική επιτροπή ηθικής.

Rodney Richards: Στην αρχή ο Gallo υποστήριξε ότι εφηύρε ολόκληρη τη διαδικασία. Τώρα υποστηρίζει οτι το δείγμα του "είχε μολυνθεί" από εκείνο του Montagnier.

Duesberg: Το ίδιο το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (NIH «National Institute of Health») έκανε μια διετή έρευνα σχετικά με την αξίωση του Gallo για τον HIV, και δεν μπόρεσαν να βρουν κανένα πειστικό στοιχείο ότι τον βρήκε από μόνος του.

Ε: Τι έκανε η Abbot labs με τη κυτταρική αλληλουχία του Gallo;

Rasnick: Η Abbot labs παράγει τα τεστ αντισωμάτων HIV. Η Abbot κερδίζει δισεκατομμύρια από τις πωλήσεις των τεστ HIV, και ο Gallo κερδίζει εκατομμύρια από το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του.

Ε: Έτσι όταν μας δίνεται ένα τεστ HIV-αντισωμάτων, εξεταζόμαστε βασισμένοι σε αυτά που έχει βρει ο Gallo και ο Montagnier. Πώς ο Luc Montagnier βρήκε το HIV;

Richards: Πρώτα κοίταξε στο αίμα των ασθενών του, αλλά δεν θα μπορούσε να τον βρει εκεί. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν έχει βρει ποτέ τον HIV στο ανθρώπινο αίμα.

Ε: Σωστά, το titer ήταν μηδέν - οπότε πού κοίταξε;

Richards: Ο Montagnier πήρε τον ιστό από τον πρησμένο λεμφαδένα ενός ομοφυλοφιλικού ατόμου που ήταν πιθανός ασθενής του AIDS. Σε ένα μολυσμένο άτομο, ο λεμφαδενικός ιστός θα είναι πιθανώς γεμάτος με τα μολυσμένα κύτταρα.

Ο Montagnier προσπάθησε να δημιουργήσει μια κυτταροκαλλιέργεια με εκείνο τον ιστό. Αυτό είναι η εργαστηριακή τεχνική που χρησιμοποιείται για να απομονώσει τους ιούς όπως τον έρπη και την μονοπυρήνωση. Σε μια κυτταροκαλλιέργεια, τα μολυσμένα κύτταρα αναμιγνύονται με τα μη μολυσμένα κύτταρα σε ένα πιάτο καλλιέργειας (petri dish). Χωρισμένοι από το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος, οι ιοί που καταστέλλονταν, τώρα μπορούν να εμφανιστούν. Ο ιός ταξιδεύει από το μολυσμένο κύτταρο στο μη μολυσμένο κύτταρο μέσω του υγρού στο πιάτο. Ο επιστήμονας συλλέγει αυτό το υγρό, το συγκεντρώνει, και το περιστρέφει μέσω ενός συστήματος διαβάθμησης πυκνότητας σακχαρόζης (sucrose density gradient) για να απομονώσει τον ιό.

Ένα σύστημα διαβάθμησης πυκνότητας σακχαρόζης είναι ένας σωλήνας με στρώσεις διαλυμάτων γλυκόζης, συγκεκριμένων, διαφορετικών πυκνοτήτων. Τα στρώματα γίνονται πυκνότερα από πάνω προς τα κάτω. Το υγρό με τα κύτταρα τοποθετείται πάνω στο διάλυμα της γλυκόζης. Αυτό περιστρέφεται σε έναν φυγοκεντρυτή για πολλές ώρες για να αναγκάσει τα μόρια που προέρχονται από τον ιό να κατέβουν μέσω των στρωμάτων διαφορετικής πυκνότητας. Για τα μόρια των κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων και των ρετρο-ιών, ξέρουμε τις πυκνότητες. Η γνωστή πυκνότητα αντιστοιχεί σε ένα στρώμα στο σωλήνα δοκιμής. Τα μόρια κατεβαίνοντας σταματούν όταν βρίσκουν μια πυκνότητα ίση με τη δική τους. Αυτό το στρώμα φωτογραφίζεται με ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Στις καλλιέργειες ασθενών μολυσμένων από ιούς, οι φωτογραφίες γεμίζουν με εκατομμύρια όμοιων μορίων που προέρχονται από τον ιό.

Τέλος, μια νέα κυτταροκαλλιέργεια δημιουργείται με τα απομονωμένα μόρια του ιού για να δούμε εάν είναι πράγματι μολυσματικά. Άλλη μια φορά, το διάλυμα με τα κύτταρα χωρίζεται, περιστρέφεται και φωτογραφίζεται για να ελέγξουμε αν ο ίδιος ιός εμφανίζεται. Αυτό είναι γνωστό σαν διαδικασία «απομόνωσης ιού».

Ε: Αυτό είναι που έκανε ο Montagnier;

Richards: Προσπάθησε, αλλά δεν λειτούργησε. Ο Montagnier πήρε ιστό λεμφαδένων από έναν πιθανό ασθενή του AIDS, τον ανάμιξε με τα κύτταρα από έναν υγιή χορηγό αίματος και έκανε μια κυτταροκαλλιέργεια. Αφαίρεσε το υγρό και το περιέστρεψε σε έναν φυγοκεντρωτή, αλλά δεν βρήκε κανέναν ιό. Αυτό όμως δεν τον σταμάτησε. Ο Montagnier επανέλαβε το πείραμα αλλά πρόσθεσε ένα κρίσιμο νέο βήμα.

Πήρε τον πιθανό ιστό του AIDS και τον ανέμιξε με διάφορα άλλα κύτταρα σε μία καλλιέργεια, συμπεριλαμβανομένων των κυττάρων από ένα ομφάλιο λώρο. Κατόπιν πρόσθεσε τις ισχυρές χημικές ουσίες που αποκαλούμε mitogens και που αναγκάζουν, τεχνητά, τα κύτταρα να πολλαπλασιαστούν. Μετά από 2 ή 3 εβδομάδες, βρήκε τα στοιχεία ενός ενζύμου αποκαλούμενου reverse transcriptase, ένα σημάδι της πιθανής ρετρο-ιοικής δραστηριότητας.

Ε: Αλλά δεν είχε βρει κανέναν ιό;

Richards: Όχι. Βρήκε ένα ένζυμο που χρησιμοποιούν οι ρετρο-ιοί. Αλλά το reverse transcriptase βρίσκεται σε πολλά άλλα μικρόβια, κυτταρικά συστατικά και διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων των κυττάρων του ομφάλιου λώρου, και του αναγκαστικού πολλαπλασιασμού. Ο Montagnier ξεχώρισε έπειτα το υγρό,το διεγερμένο με τα mitogens, από την καλλιέργεια και το έχυσε σε ένα άλλο πιάτο με υγιή κύτταρα και βρήκε πάλι δραστηριότητα reverse transcriptase.

Μετά τα έβαλε σε ένα σύστημα διαβάθμησης πυκνότητας σακχαρόζης (sucrose density gradient) και βρήκε δραστηριότητα reverse transcriptase στο στρώμα πυκνότητας όπου ήταν γνωστό για την απομόνωση ρετρο-ιών. Αυτό που δεν βρήκε ήταν ένας ιός. Όταν εξέτασε μέσω του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου εκείνη την ίδια στάθμη πυκνότητας, δεν βρήκε τίποτα - αλλά αυτό δεν το παραδέχτηκε παρά χρόνια αργότερα.

Αυτό είναι γνωστό σαν την απομόνωση του HIV.

Ε: Πώς αυτό αποδεικνύει ότι ένας μολυσματικός ιός καθιστούσε τους ανθρώπους άρρωστους;

Richards: Δεν το αποδεικνύει. Αυτά είναι ανεπαρκή στοιχεία για να αποδειχθεί ότι ο HIV, ή οποιοσδήποτε μολυσματικός ιός υπάρχει, πόσο μάλλον ότι προκαλεί την ασθένεια.

Ε: Πώς ο Gallo χρησιμοποίησε τα κύτταρα του Montagnier για να αποδείξει ότι ο HIV υπήρχε και προκαλούσε το AIDS;

Richards: Ο Gallo καλλιέργησε τα κύτταρα, αλλά δεν βρήκε αρκετή δραστηριότητα reverse transcriptase για να πειστεί ότι ο Montagnier είχε βρει έναν ρετρο-ιό. Έτσι ο Gallo πρόσθεσε ένα ακόμη βήμα. Ανέμιξε τα κύτταρα από 10 ασθενείς του AIDS, κατόπιν τα πρόσθεσε σε Τ-κύτταρα λευχαιμίας από το πείραμά του με τον HTLV-1 ρετρο-ιό. Σε αυτό το σημείο, ο Gallo βρήκε αρκετή δραστηριότητα reverse transcriptase για να πειστεί ότι υπήρξε πράγματι ένας ρετρο-ιός. Έτσι υποστηρίζει ότι βρήκε τον HIV.

Ε: Αλλά ο Gallo είχε βρει ήδη δραστηριότητα reverse transcriptase στα κύτταρα λευχαιμίας. Πώς απέδειξε ότι υπήρξε ένας νέος ρετρο-ιός - HIV;

Richards: Πολλοί επιστήμονες δεν θεωρούν ότι το απέδειξε.

Ε: Είπατε ότι ο Gallo χρησιμοποίησε μια κυτταρική αλληλουχία με Τ-κύτταρα για να αναπτύξει τον HIV. Ο HIV δεν υποτίθεται οτι σκοτώνει τα Τ-κύτταρα;

Richards: Αυτό υποστήριξε ο Gallo αρχικά, αλλά η Abbot labs καλλιεργεί τον HIV της σε ανθρώπινα Τ-κύτταρα. Τα ονομάζουν και αθάνατη γραμμή κυττάρων, επειδή τα κύτταρα λευχαιμίας δεν πεθαίνουν. Μέχρι σήμερα, κανένας ερευνητής δεν έχει καταδείξει πώς ο HIV σκοτώνει τα Τ-κύτταρα. Είναι απλώς μια θεωρία που διατηρεί τη εισροή χρημάτων στη φαρμακευτική προσέγγιση για τη θεραπεία του AIDS.

Rasnick: Ο Gallo κατοχύρωσε το μείγμα κυττάρων Τ λευχαιμίας με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την ίδια ημέρα που ανήγγειλε οτι βρήκε την "πιθανή αιτία" του AIDS.

Ε: Τι κάνουν τα τεστ HIV;

Rasnick: Ψάχνουν στο αίμα σας για αντισώματα στις πρωτεΐνες που περιέχονται σε ένα συγκεκριμένο μείγμα. Το σώμα σας παράγει τα αντισώματα ως απάντηση σε όλα τα ξένα υλικά - μικρόβια, άφθες (yeasts), ιούς, ακόμη και για τα τρόφιμα που τρώτε. Οι ιοί είναι σκέλη DNA ή RNA που τυλίγονται σε πρωτεϊνικές δομικές μονάδες. Τα αντισώματα αρπάζονται πάνω σε αυτές τις πρωτεΐνες, ακινητοποιώντας και καταστρέφοντας τον ιό. Όταν αυτά τα αντισώματα αντιμετωπίζουν στο μέλλον άλλες πρωτεΐνες προερχόμενες από ιό, πολύ συχνά θα αρπαχτούν επάνω τους επίσης. Αυτό ονομάζεται αλληλεπίδραση (cross-reactivity).

<;p>Duesberg: Οι ιοί είναι μόνο επικίνδυνοι την πρώτη φορά που τους αντιμετωπίζετε. Μόλις δημιουργήσετε αντισώματα για έναν ιό, έχετε ανοσία για το υπόλοιπο της ζωής σας, και ο ιός δεν μπορεί να σας ξαναρρωστήσει. Αυτό είναι το αντίθετο της θεωρίας HIV, το οποίο δηλώνει: Μολύνεστε, δεν αρρωσταίνετε δημιουργείτε αντισώματα, και 10 χρόνια αργότερα, αρρωσταίνετε και πεθαίνετε.

Rasnick: Υπάρχουν δύο συνηθισμένα τεστ αντισωμάτων HIV. Ένα είναι το Elisa, στο οποίο μια ομάδα πρωτεϊνών από το μείγμα κυττάρων Τ είναι βαλμένες σε μία σειρά από πλαστικά βαθουλώματα σε ένα δοκιμαστικό πιάτο. Το άλλο λέγετε Western Blot. Σε αυτό το τεστ, οι πρωτεΐνες είναι χωρισμένες επάνω σε μεμονωμένες χάρτινες λωρίδες. Το αίμα σας προστίθεται, και εάν τα αντισώματα από το αίμα σας αρπαχτούν από τις πρωτεΐνες του μίγματος, θεωρείστε HIV θετικός.

Ε: Υποθέτουν ότι οι πρωτεΐνες είναι από τον HIV, αλλά αφού δεν απομόνωσαν ποτέ τον HIV, πώς μπορούν αυτά τα τεστ να διαγνώσουν την HIV-μόλυνση;

Rasnick: Δεν μπορούν, και δεν το κάνουν. Καμία από τις πρωτεΐνες στο Elisa και στο Western Blot δεν έχει αποδειχθεί οτι συνδέονται ειδικά με τον HIV ή οποιονδήποτε ρετρο-ιό. Για αυτόν τον λόγο το FDA (Food and Drug Administration) δεν έχει εγκρίνει ένα ενιαίο τεστ για τη διάγνωση της HIV-μόλυνσης.

Richards: Υπάρχουν τουλάχιστον 30 τεστ που πωλούνται για να εξετάσουν τον HIV. Κανένα τους δεν έχει εγκριθεί από το FDA για να εντοπίζει την παρουσία ή την απουσία του HIV. Ούτε το Elisa, ούτε το viral load, ούτε το Western Blot, ούτε το p24 τεστ αντιγόνων. Και το FDA και οι κατασκευαστές δηλώνουν σαφώς ότι η σημασία του να είσαι «θετικός» στο Elisa και το Western Blot είναι άγνωστη.

Οι ερευνητές του AIDS παραδέχονται ότι οι δοκιμές περιέχουν τουλάχιστον 80% μη συγκεκριμένο κυτταρικό υλικό - είναι, στην καλύτερη περίπτωση, 20% αποτελεσματικές. Αλλά κατά την επιστημονική μου άποψή, δεν περιέχουν καθόλου HIV. Η ιατρική βιβλιογραφία απαριθμεί τουλάχιστον 60 διαφορετικές καταστάσεις που μπορούν να καταγραφούν σαν θετικές στο HIV-τεστ. Αυτές οι καταστάσεις περιλαμβάνουν κάποιους μύκητες (candidas), την αρθρίτιδα, τα παράσιτα, την ελονοσία, τις παθήσεις συκωτιού, τον αλκοολισμό, την κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών, τη γρίπη, τον έρπη, τη σύφιλη, άλλες σεξουαλικές μεταδιδόμενες ασθένειες (STDs - Sexually Transmitted Diseases) και την εγκυμοσύνη.

Rasnick: Είναι πολύ απλό να δείτε πώς μπορείτε να βγήτε λάθος θετικοί. Τα αντισώματα αντιδρούν (cross-react). Σε όσο περισσότερους ιούς και μικρόβια εκτίθεστε, τόσο περισσότερα αντισώματα θα παραγάγετε,οπότε τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να βγείτε θετικός σε μη εξειδικευμένο τεστ αντισωμάτων. Εάν ζείτε σε μια χώρα χωρίς καθαρό νερό ή υγιεινές συνθήκες διαβίωσης, θα έχετε σταθερές μικροβιακές και παρασιτικές μολύνσεις που παράγουν αντισώματα.

Έχετε αντισώματα για όλα τα κρυώματα, τις γρίπες, τους ιούς και τους εμβολιασμούς που κάνατε στη ζωή σας. Εάν είστε έγκυες, παράγετε τα αντισώματα που θα αντιδράσουν με το τεστ της Αbbot Elisa. Η εγκυμοσύνη είναι μια γνωστή αιτία λάθος θετικών στο τεστ HIV.

Οι διαφορετικές φυλές έχουν διαφορετικές ομάδες φυσικών αντισωμάτων. Γιαυτό οι μαύροι έχουν εννέα φορές μεγαλύτερη πιθανότητα σε θετικό από ότι οι λευκοί Ευρωπαίοι, και 33 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα από τους Ασιάτες. Δεν έχει να κάνει με τη μόλυνση ή την υγεία. Σε μια μελέτη, δόθηκαν τεστ Elisa σε μια φυλή ινδιάνων της νότιας Αμερικής. Δεκατρία τοις εκατό τους εμφάνισαν HIV-θετικό, αλλά κανένας δεν ήταν άρρωστος. Απλώς είχαν τα αντισώματα που αντέδρασαν με το τεστ.

Ε: Εάν οι δοκιμές δεν είναι συγκεκριμένες, και δεν μπορούμε να βρούμε τον HIV στο αίμα, τότε τι είναι το AIDS;

Richards: Σύμφωνα με το CDC, το AIDS λειτουργεί με τον εξής τρόπο: Εάν έχετε μια ασθένεια της ομάδας του AIDS όπως τις σαλμονέλες, τις φυματιώσεις, την πνευμονία, τον έρπη, ή τις άφθες (yeast), και είστε HIV-θετικός, λέγεται οτι έχετε AIDS, και κουράρεστε με τα τοξικά φάρμακα του AIDS. Εάν βγείτε αρνητικός ή δεν ξέρετε για το HIV σας, γλιτώνετε τα τοξικά φάρμακα και κουράρεστε απλά για την ασθένεια που έχετε.

Το 1993 το CDC επέκτεινε τον καθορισμό του AIDS για να περιλάβει τους ανθρώπους που δεν είναι καθόλου άρρωστοι και που βγαίνουν θετικοί αλλά έχουν μια μέτρηση κυττάρων Τ κάτω από 200. Με αυτά τα νέα κριτήρια, μέχρι το 1997, περίπου το 2/3 όλων των περιπτώσεων του AIDS ήταν τελείως υγιείς άνθρωποι. Επίσης, το '97 ήταν ο τελευταίος χρόνος που το CDC ανακοίνωσε πόσοι άνθρωποι ήταν υγιείς και πόσοι ήταν άρρωστοι. Τώρα μετρούν οποιονδήποτε HIV-θετικό ως ασθενή του AIDS, είτε είναι άρρωστος είτε όχι.

Ε: Επιτρέψτε να το διευκρινίσω αυτό. Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν από AIDS, στην πραγματικότητα πεθαίνουν λόγω μιας γνωστής ασθένειας. Αλλά εάν το αίμα τους αντιδρά στο τεστ HIV-αντισωμάτων, δεν λέγεται πλέον οτι έχουν την ασθένεια, λέγεται οτι έχουν AIDS;

Rasnick: Σωστά. Και οι άρρωστοι άνθρωποι που βγαίνουν HIV-θετικοί κουράρονται με τα τοξικότερα φάρμακα που κατασκευάστηκαν και πωλήθηκαν ποτέ.

Ε: Τι γίνεται με το AIDS στην Αφρική;

Rasnick: Είναι η ίδια ιστορία, και ακόμα χειρότερα. Πενήντα τοις εκατό των Αφρικανών δεν έχουν κανένα σύστημα λυμάτων. Το πόσιμο νερό τους αναμιγνύεται με ζωικά και ανθρώπινα απόβλητα. Έχουν σταθερές μολύνσεις φυματίωσης και ελονοσίας, τα συμπτώματα των οποίων είναι διάρροια και απώλεια βάρους, τα ίδια κριτήρια που το UNAIDS και η World Health Organization χρησιμοποιούν για να εντοπίσουν το AIDS στην Αφρική.

Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται καθαρό πόσιμο νερό και δίχτυα κουνουπιών [τα κουνούπια φέρνουν την ελονοσία], όχι τα προφυλακτικά και τις διαλέξεις και τα θανάσιμα φαρμακευτικά είδη που δίνουν με το ζόρι στις έγκυες μητέρες.

Έχουμε επενδύσει 20 χρόνια και $118 δισεκατομμύρια στον HIV. Δεν έχουμε καμία θεραπεία, κανένα εμβόλιο και καμία πρόοδο. Αντ' αυτού αρρωσταίνουμε, ακόμη και σκοτώνουμε, χιλιάδες ανθρώπους με τα τοξικά φάρμακα για το AIDS. Αλλά δεν μπορούμε απλά να τους θεραπεύσουμε για τις ασθένειες που ξέρουμε οτι έχουν, επειδή εάν το κάνουμε, αποκαλούμαστε "αρνητές του AIDS". Το να αντιμετωπισθούν οι ασθένειες που έχουν πραγματικά θα ήταν πιο ανθρωπιστικό και αποτελεσματικό από τα τοξικά φάρμακα που παίρνουν με το ζόρι, και θα γλίτωνε επίσης τα δισεκατομμύρια δολαρίων των φορολογούμενων. Το AIDS είναι μια βιομηχανία πολυεκατομμυρίων. Υπάρχουν 100.000 επαγγελματίες ερευνητές του AIDS σε αυτήν την χώρα. Είναι τόσο δύσκολο να τους προκαλέσεις όσο και τη καπνοβιομηχανία τώρα πια.

Ε: Τι λέει ο Luc Montagnier για αυτό;

Rasnick: Το 1990 στη διάσκεψη του AIDS του Σαν Φρανσίσκο, ο Montagnier ανήγγειλε ότι ο HIV, τελικά, δεν σκοτώνει τα Τ-κύτταρα και δεν θα μπορούσε να είναι η αιτία του AIDS. Λίγες ώρες μετά από αυτή την ανακοίνωση, του επιτέθηκε η ίδια βιομηχανία που ο ίδιος βοήθησε να δημιουργηθεί. Ο Montagnier δεν είναι ψεύτης. Είναι ένας μέτριος επιστήμονας τού οποίου πήραν αέρα τα μυαλά.

Επίλογος: Σε μια συνέντευξη του 1997, ο Luc Montagnier μίλησε για την απομόνωση του HIV. Είπε, "δεν απομονώσαμε [ απομόνωση ]... Είδαμε μερικά μόρια αλλά δεν είχαν τη χαρακτηριστική μορφολογία [ μορφή ] των ρετρο-ιών... Ήταν πολύ διαφορετικοί... Αυτό που δεν είχαμε, όπως το παραδέχομαι πάντα, είναι ότι ήταν αληθινά η αιτία του AIDS."

Ο Robert Gallo δεν έχει κάνει τέτοιες μεγάλες παραχωρήσεις. Εντούτοις, έχει τροποποιήσει την ποινή θανάτου του AIDS του. Τώρα θεωρεί ότι είναι δυνατό να ζήσετε με τον HIV "για 30 χρόνια έως ότου πεθάνετε από βαθιά γηρατειά," εφ' όσον ζείτε με έναν υγιή τρόπο ζωής και αποφεύγετε αρνητικές για το ανοσολογικό σύστημα ουσίες.

Το 1994 ο Gallo, πολύ ήσυχα, ανήγγειλε ότι η σημαντικότερη ασθένεια που καθορίζει το AIDS στα ομοφυλοφιλικά άτομα - το σάρκωμα Kaposi, δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί από τον HIV, αλλά ότι τα poppers νιτρώδους άλατος, ένα φάρμακο που ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στην ομοφυλοφιλική κοινότητα, "θα μπορούσαν να είναι η πρωταρχική αιτία." Παραδόξως, αυτό δεν έγινε επικεφαλίδα στις εφημερίδες.

Ο Gallo επίσης είπε ότι η έρευνα του Peter Duesberg, σε ένα μοντέλο του AIDS που προκαλείται από τα ναρκωτικά, πρέπει να χρηματοδοτηθεί. Η χρηματοδότηση του Duesberg έχει σχεδόν εξατμισθεί, δεδομένου ότι αντέκρουσε δημόσια το πρότυπο του lang=EN-US>HIV/AIDS.

Μέρος ΙΙ

Δέκα χρόνια μετά από την ανακοίνωσή του, στη συνεδρίαση στο Εθνικό Ινστιτούτο Κατάχρησης Ναρκωτικώνlang=EN-US> (National Institute on Drug Abuse - NIDA) το 1994, ο Robert Gallo αναγνώρισε ότι η συχνότερη ασθένεια του AIDS στα ομοφυλοφιλικά άτομα, το σάρκωμα Kaposi, δεν μπορούσε να εξηγηθεί με τον HIV, αλλά ότι η αρχική αιτία θα μπορούσε να είναι τα φάρμακα νιτρώδους άλατος, τα αποκαλούμενα "poppers". Τα Poppers ήταν ένα δημοφιλές, νόμιμο φάρμακο που πουλιόταν πολύ στην ομοφυλοφιλική κοινότητα τη δεκαετία του '70.

Τα ομοφυλοφιλικά άτομα χρησιμοποιούσαν πράγματι τα poppers και άλλα κύτταρο-καταστροφικά, μεταλλαξιογόνα φάρμακα σε τεράστιες ποσότητες στη δεκαετία του '70, προετοιμάζοντας το πρώτο ξέσπασμα των ασθενειών του AIDS. Αλλά το φάσμα του AIDS δεν σταμάτησε την χρήση «ψυχαγωγικών» φαρμάκων - ναρκωτικών. Πολλά ομοφυλοφιλικά άτομα στη gay σκηνή συνέχιζαν να κάνουν υπερβολική χρήση των ίδιων φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων των poppers νιτρώδους άλατος.

Τώρα η πρόσθεση και των τοξικών φαρμάκων του AIDS σε αυτό το ήδη θανάσιμο κοκτέιλ, τους κοστίζει τις ζωές τους. Μια εθνική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Δρ Amy Justice, έναν ερευνητή του AIDS στο πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, αποκάλυψε ότι η ανεπάρκεια του συκωτιού είναι τώρα η κύρια αιτία του θανάτου στα HIV-θετικά άτομα που παίρνουν φάρμακα για το AIDS. Ενώ η ανεπάρκεια του συκωτιού δεν ήταν ποτέ μια ασθένεια του AIDS, είναι η κυριότερη, γνωστή παρενέργεια των νέων φαρμάκων του AIDS.

Στη συνεδρίαση του NIDA του 1994, ο Δρ Gallo είπε ότι η θεωρία του Δρ Peter Duesberg οτι το AIDS προκαλείται από τα ναρκωτικά, πρέπει να χρηματοδοτηθεί και να ερευνηθεί. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Gallo, μίλησα με τον Duesberg και δύο άλλους συνηγόρους υγείας, για τους πρώτους ασθενείς του AIDS, την κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών και τα νέα συνταγολογούμενα φάρμακα που σκοτώνουν τους ασθενείς του AIDS σήμερα.

Ο Δρ Peter Duesberg είναι καθηγητής της μοριακής βιολογίας στο πανεπιστήμιο UC Μπέρκλεϋ. Είναι εμπειρογνώμονας στον τομέα της επιστήμης και των ρετρο-ιών HIV.

Ο Darren Main είναι συντάκτης, επαγγελματίας ολιστικής υγείας και εκπαιδευτικός του AIDS. Σύμφωνα με τον επαναπροσδιορισμό του 1993 του CDC, ο Main έχει AIDS, αν και δεν είναι άρρωστος.

Ο John Lauritsen είναι δημοσιογράφος και ομοφυλοφιλικός ιστορικός που ερευνά και γράφει για το AIDS πάνω από 20 χρόνια. Το 1992, αποκάλυψε τα έγγραφα μέσω του νόμου ελευθερίας των πληροφοριών, τα οποία αποδεικνύουν ότι το τοξικό φάρμακο του AIDS, Azidothymidine (AZT), εγκρίθηκε βασισμένος σε ψευδείς ιατρικές δοκιμές. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν το «Ο Πόλεμος του AIDS και το πρώτο Κίνημα για τα ομοφυλοφιλικά δικαιώματα - 1864 έως το 1935» (The AIDS War and The Early Homosexual Rights Movement).

Οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν χωριστά και ενσωματώθηκαν σε έναν διάλογο. Οι μεμονωμένες απόψεις ανήκουν μόνο στον μεμονωμένο ομιλητή.

Ε: Το Κίνημα για τα ομοφυλοφιλικά δικαιώματα προέκυψε ως ισχυρή δύναμη στις αρχές της δεκαετίας του 70, μετά από δεκαετίες καταστολής και κακοποίησης των ομοφυλοφιλικών ανδρών και γυναικών. Πως ήταν η ομοφυλοφιλική σκηνή τη δεκαετία του '70;

Lauritsen: Υπήρξε μια θαυμάσια αίσθηση ελευθερίας για τα ομοφυλοφιλικά άτομα στις αρχές της δεκαετίας του '70. Το κίνημα της ομοφυλοφιλικής απελευθέρωσης, μετά από το Stonewall [μια σημαντική κρίσιμη καμπή στο κίνημα για τα ομοφυλοφιλικά δικαιώματα] επέτρεψε σε άτομα συγκρατημένα από τα κοινωνικά ταμπού, να εμφανιστούν στα αυξανόμενα ομοφυλοφιλικά κέντρα. Αυτοί ήταν ισχυροί, υγιείς, νεαροί άνδρες που ξαφνικά είχαν αυτήν την τεράστια ελευθερία. Η χρήση πολλών ναρκωτικών και οι πολλές σεξουαλικές επαφές ήταν μέρος αυτής της ελευθερίας.

Έζησα στη Νέα Υόρκη από το '63 έως το '95. Ήμουν εκεί, στο κέντρο των γεγονότων. Έμενα στη γωνία δίπλα από ένα εξαιρετικά δημοφιλές ομοφυλοφιλικό club, που λεγόταν «The Saint». Κάποια βράδια ερχόντουσαν έως και 2000 άτομα. Η κύρια δραστηριότητα ήταν η κατανάλωση ναρκωτικών κάθε είδους: Ecstasy, poppers, μαριχουάνα, quaaludes, MDA, crystal meth, LSD, κοκαΐνη και ειδικά ναρκωτικά. Μερικά ναρκωτικά παρουσιάστηκαν μόνο μια φορά, όπως αυτό που έφτιαξαν ειδικά για τα εγκαίνια του club.

Στα club όπως το The Saint, υπήρχε πρόγραμμα ναρκωτικών. Κάποιος θα έλεγε, "τώρα είναι ώρα για το Ecstasy, τώρα είναι ώρα για το κρύσταλλο, τώρα είναι ώρα για το lang=EN-US>Special Κ, και εκατοντάδες με χιλιάδες άνθρωποι θα έπαιρναν τα ναρκωτικά συγχρόνως. Αυτό γινόταν όλο το βράδυ. Αυτά αναμιγνύονταν με το οινόπνευμα κατά τη διάρκεια της μακριάς, πολύ μακριάς νύχτας. Ένα ναρκωτικό αποκαλούμενο "popper" χρησιμοποιόταν συνεχώς, επειδή ήταν φτηνό και νόμιμο.

Ε: Τι είναι τα poppers;

Lauritsen: Τα Poppers είναι νιτρώδh άλατα, εισπνεύσημα. Τα νιτρώδη άλατα (αμυλικά -, βουτύλια - και ισοβουτιλικά -) έχουν διάφορα αποτελέσματα που τα κάνουν ελκυστικά στα νεαρά ομοφυλοφιλικά άτομα. Εάν χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια του sex, παρατείνουν και ενισχύουν τον οργασμό. Μερικά άτομα έγιναν ανίκανα να έρθουν σε σεξουαλική επαφή ή ακόμα και να αυνανιστούν, χωρίς αυτά. Τα Poppers χρησιμοποιήθηκαν και για να διευκολύνουν το πρωκτικό sex, επειδή ελαττώνουν τον πόνο και χαλαρώνουν τους μυς στον πρωκτό.

Ε: Πώς χρησιμοποιήθηκαν τα poppers;

Lauritsen: Χρησιμοποιήθηκαν ευρέως. Ήταν συσκευασμένα σε μικρά φιαλίδια που τα έσπαγες (pop) και τα εισέπνεες. Μερικοι ομοφυλόφιλοι τα χρησιμοποιούσαν με το που ξύπναγαν το πρωί, στη πίστα του χορού και κάθε φορά που ερχόντουσαν σε σεξουαλική επαφή. Στις ομοφυλοφιλικές discotheques, τα άτομα κινιόντουσαν μουδιασμένα, κρατώντας τα μπουκαλάκια των poppers κάτω από τη μύτη τους. Η πυκνή μυρωδιά των poppers ήταν συνώνυμη με τα μέρη που συχναζαν ομοφυλόφιλοι.

Ε: Τι επιπτώσεις έχουν στην υγεία τα poppers νιτρώδους άλατος;

Lauritsen: Το Poppers είναι ένα εξαιρετικά τοξικό φάρμακο. Προκαλούν εγκεφαλικά, σοβαρά εγκαύματα στο δέρμα και καρδιακά προβλήματα. Καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα και βλάπτουν τους πνεύμονες. Μπορούν να προκαλέσουν θάνατο με μία χρήση. Είναι ένα τόσο αποτελεσματικό δηλητήριο που το χρησιμοποιούν για να διαπράξουν δολοφονία ή αυτοκτονία.

Τα νιτρώδη άλατα είναι έντονα μεταλλαξιογονικά, που προκαλούν κυτταρικές αλλαγές και γενετικές μεταλάξεις. Τα νιτρώδη άλατα παράγουν θανάσιμες τοξίνες όταν αναμιγνύονται με τις συνήθως χρησιμοποιούμενες χημικές ουσίες όπως τα antihistamines, τις τεχνητές γλυκαντικές ουσίες και τα παυσίπονα. Ουσιαστικά όλα τα αντιβιοτικά μετατρέπονται σε ισχυρές καρκινογόνες ουσίες, όταν συνδυαστούν με τα νιτρώδη άλατα.

Ε: Γιατί ήταν τα poppers νόμιμα;

Lauritsen: Τα Poppers κατασκευάστηκαν αρχικά από την εταιρία Burroughs-Wellcome Corp. ως θεραπεία για τον πόνο στη καρδιά, αλλά αντικαταστάθηκαν από τη νιτρογλυκερίνη. Στη δεκαετία του '60, μόνο λίγοι ομοφυλόφιλοι χρησιμοποίησαν τα poppers ως ψυχαγωγικό ναρκωτικό.

Η χρήση των Poppers αναζωογονήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, που πουλιόνταν στη μαύρη αγορά στους στρατιώτες. Όταν οι στρατιώτες ήρθαν πίσω, διατήρησαν τη συνήθεια. Οι αναφορές σκοτοδίνων, πονοκεφάλων, ανωμαλιών αίματος και των φοβερών εγκαυμάτων του δέρματος, ανάγκασαν μια επαναταξινόμηση του φαρμάκου.

Στις δεκαετίες του '70 και του '80, το FDA επέτρεψε στα poppers να πωλούνται νόμιμα κάτω από τη γελοία πρόφαση ότι ήταν "αρωματικά χώρου"- συγχρόνως η νέα ομοφυλοφιλική σεξουαλική βιομηχανία το εμπορεύθηκε κατά τρόπο οφθαλμοφανή στα ομοφυλοφιλικά άτομα ως αφροδισιακό, με ονόματα όπως «Rush,» «Hard Ware» and «Ram».

Τα Poppers ήταν φτηνά, $2,99 ανά μπουκάλι, και είχαν γίνει εξαιρετικά δημοφιλή. Κάθε ομοφυλοφιλικό περιοδικό εκείνο το καιρό, γέμιζε με ολοσέλιδες έγχρωμες διαφημίσεις για το φάρμακο. Στη δεκαετία του '70, τα poppers έκαναν $50 εκατομμύρια ανά επιχειρησιακό έτος. Τα ομοφυλοφιλικά περιοδικά όπως το «The Advocate» στηρίχθηκαν σε μεγάλο ποσοστό στο εισόδημα διαφημίσεων από τα poppers, μερικά περιοδικά όφειλαν την ίδια τους την ύπαρξη στο φάρμακο. Ήταν τόσο δημοφιλή που υπήρξε ακόμη και μια σειρά κόμικς που ονομάστηκε "Poppers" από αυτά.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70, μερικοί από τους υγιείς νεαρούς άνδρες δεν φαίνονταν πια τόσο νέοι και υγιείς. Φθαρήκαν. Τα πρόσωπά τους ήταν γκρίζα. Έδειχναν πρόωρα γέροι. Θυμάμαι σε ένα πάρτυ, προς το τέλος της δεκαετίας του 70, συγκλονίστηκα όταν είδα πόσοι άνδρες ήταν σοβαρά άρρωστοι.

Το 1983, άρχισα να συνεργάζομαι με τον Hank Wilson, ένα ενεργό στέλεχος των ομοφυλοφιλικών δικαιωμάτων του Bay Area, στην έρευνα και το γράψιμο για τα poppers. Αρχίσαμε να γράφουμε για τα επικίνδυνα ιατρικά αποτελέσματα του φαρμάκου και μας επιτέθηκαν άγρια επειδή το κάναμε. Ο ομοφυλοφιλικός Τύπος μας αποκάλεσε «ομοφοβικούς» ("homophobes") και "ομοφυλοφιλικούς προδότες" επειδή επικρίναμε μια χημική ουσία.

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι ιατρικές εκθέσεις θεώρησαν το AIDS μια ασθένεια που σχετίζεται με τον τρόπο ζωής. Ο γρήγορος τρόπος ζωής των ομοφυλόφιλων καθορίστηκε από τη συνεχή χρήση sex και ναρκωτικών. Αυτά τα άτομα είχαν σταθερές μολύνσεις STD (σεξουαλικώς μεταδιδόμενες αρρώστιες - Sexually transmitted diseases) - ταυτόχρονες περιπτώσεις σύφιλης, βλεννόρροιας, του chlamydia, VD (venereal diseases), εντερικών και παρασιτικών μολύνσεων - που τις αντιμετώπιζαν με όλο και περισσότερα ισχυρά αντιβιοτικά, κάθε φορά που πίστευαν οτι είχαν κολλήσει κάτι. Μερικοί γιατροί έδιναν, στους ομοφυλοφιλικούς ασθενείς τους, «ανοικτές» συνταγές για αντιβιοτικά και τους συμβούλευαν να καταπιούν μερικές κάψουλες πριν πάνε στα λουτρά (bathhouses). Ένα λουτρό (bathhouse) στη Νέα Υόρκη πουλούσε, στη μαύρη αγορά, αντιβιοτικά στο δεύτερο πάτωμα, μαζί με όλων των ειδών τα ναρκωτικά.

Μια από τις αρχικές ασθένειες του AIDS ήταν το σάρκωμα Kaposi, το οποίο είναι ο πολλαπλασιασμός των αγγείων του αίματος που εμφανίζεται σαν σκούρα πορφυρά μπαλώματα στο δέρμα και το πρόσωπο. Κάποιοι γιατροί σκέφτηκαν ότι τα poppers νιτρώδους άλατος, ένα γνωστό μεταλλαξιογόνο, ήταν η αιτία του σαρκώματος (KS) Kaposi. Οι επιστήμονες έγραψαν στο The Advocate με ισχυρές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους των poppers, αλλά οι επιστολές τους απορρίφθηκαν ή αγνοήθηκαν.

Η αντίδραση της ομοφυλοφιλικής κοινότητας στην ιδέα ότι η χρόνια χρήση ναρκωτικών είχε να κάνει με την ασθένεια ήταν μία προφανής άρνηση. Το 1983, το The Advocate έβαλε μια σειρά διαφημίσεων υπερασπίζοντας τα poppers. Η σειρά, αποκαλούμενη "Σχεδιάγραμμα για την Υγεία" («A Blueprint for Health»), ψευδώς υποστήριξε ότι οι κυβερνητικές μελέτες παρουσίασαν ότι τα poppers ήταν αβλαβή και πρέπει να θεωρηθούν υγιές μέρος της ομοφυλοφιλικής ζωής. Αυτό το έλεγαν για ένα φάρμακο που έγραφε, "εύφλεκτο, θανατηφόρο εάν καταπωθεί" στην ετικέτα.

Duesberg: Το AIDS διαγνώστηκε σωστά από το CDC το '81 με '84. Το προσδιόρισαν ως ασθένεια που πιθανώς σχετίζεται με τον τρόπο ζωής και που προκλήθηκε από την υπερβολική χρήση φαρμάκων (ναρκωτικών) και τον υποσιτισμό. Το περιοδικό The New England Journal of Medicine δημοσίευσε τέσσερα άρθρα σχετικά με τον «τρόπο ζωής με ναρκωτικά», αυτών που αργότερα ονομάστηκαν ασθενείς GRID (Gay-Related Immune Deficiency - Ανοσοποιητική Ανεπάρκεια Σχετιζόμενη με Ομοφυλοφυλία). Αυτό το σύνδρομο αντιπροσωπεύθηκε από τις καιροσκοπικές μολύνσεις (opportunistic infections), την πνευμονία και το KS (Kaposi's sarcoma).

Ο παράγοντας που όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κοινό ήταν η πολύ συχνή χρήση των ψυχαγωγικών φαρμάκων: αμφεταμίνες, νιτρώδη άλατα (εισπνεόμενα), κοκαΐνη και ηρωίνη. Η θεωρία ήταν απλή. Αυτά τα άτομα είχαν περάσει μια δεκαετία που κατέστρεφαν το ανοσοποιητικό τους σύστημα και τώρα ήταν ευαίσθητοι σε όλων των ειδών τις μολυσματικές ασθένειες. Αυτή η θεωρία ήταν συμβατή με τη «μη τυχαία» διανομή της ασθένειας.

Μέχρι το '84, αυτό ήταν η μόνη αξιόπιστη υπόθεση. Αλλά όταν η κυβέρνηση υποστήριξε τη θεωρία του HIV, η θεωρία «τρόπου ζωής» εγκαταλείφθηκε, επειδή όλα τα χρήματα πήγαν στην έρευνα ρετρο-ιών. Έτσι λειτουργεί η επιστήμη, εάν δεν χρηματοδοτείται, δεν υπάρχει.

Lauritsen: Τα ΜΜΕ υποστήριξαν αμέσως τη μη αποδεδειγμένη υπόθεση του Gallo, και οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας προσαρμόστηκαν. Για 20 χρόνια, ουσιαστικά όλη η κυβερνητική χρηματοδότηση έχει πέσει στη θεωρία του «HIV-ίσον-AIDS» του Gallo, χωρίς αποδείξεις, ενώ τα μοντέλα των ναρκωτικών και του υποσιτισμού έχουν αγνοηθεί.

Το 1994, ο Robert Gallo παραδέχτηκε ότι το KS δεν θα μπορούσε να προκληθεί από τον HIV. Αλλά αυτό δεν ανακοινώθηκε ποτέ στον mainstream Τύπο. Ο Gallo είπε στο ακροατήριο των επιστημόνων και ενεργών στελεχών στη συνεδρίαση του NIDA το '94 ότι ο HIV δεν θα μπορούσε να προκαλέσει KS και ακόμη ότι ποτέ δεν τον βρήκε στα Τ-κύτταρα, τα οποία ο HIV υποτίθεται οτι σκοτώνει. Είπε, "δεν ξέρω εάν κατέστησα αυτό το σημείο σαφές, αλλά σκέφτομαι ότι καθένας εδώ το ξέρει - δεν βρήκαμε ποτέ το DNA HIV στα κύτταρα όγκων KS. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε βρει ποτέ DNA HIV στα Τ-κύτταρα. Έτσι με άλλα λόγια, δεν έχουμε δει ποτέ το ρόλο του HIV σαν μετασχηματιστή [πρόκληση καρκίνου] από καμιά άποψη."

Αυτό ήταν σε πλήρη αντίθεση με όλα όσα ο Gallo πάντα έλεγε για το HIV ή το AIDS. Αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι έδωσαν προσοχή στην απόσυρσή του. Το CDC τον αγνόησε, και συνεχίζει να λέει στους ανθρώπους οτι το KS είναι μια ασθένεια του AIDS.

Όταν ο Gallo ρωτήθηκε τι, εάν όχι ο HIV, προκαλούσε το KS, είπε, "τα νιτρώδη άλατα [poppers] θα μπορούσαν να είναι ο αρχικός παράγοντας" επειδή "η μεταλλαξιγένεση (Mutagenesis)" είναι το "σημαντικότερο πράγμα." Είναι μια πολύ ενοχλητική κατάσταση για το κατεστημένο του AIDS, και το αποσιωποίησαν. Μια από τις δύο ασθένειες σφραγίδα του AIDS τώρα γίνεται σαφώς κατανοητό οτι είναι τελείως ανεξάρτητη από το AIDS ή τον HIV.

Πάρτε οποιαδήποτε διάγνωση του AIDS - υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους το κάθε άτομο αρρώστησε με τον τρόπο που αρρώστησε. Πάρτε έναν εξαρτημένο από την ηρωίνη που αναπτύσσει πνευμονία ή μια βαριάς μορφής μόλυνση των πνευμόνων. Αυτό είναι που η επιστήμη θεωρούσε πάντα αναμενόμενο, σαν συνεπεία της υπερβολικής λήψης οπιούχων ουσιών, επειδή οι οπιούχες ουσίες βλάπτουν τους πνεύμονες και εξασθενουν το ανοσοποιητικό.

Εάν ένα ομοφυλοφιλικό άτομο παίρνει νιτρώδη άλατα εισπνέοντας, και αναπτύξει KS, η καλύτερη εξήγηση είναι ότι τον επηρέασαν τα νιτρώδη άλατα, και όχι ένας μολυσματικός παράγοντας. Τα νιτρώδη άλατα είναι μεταλλαξιογόνα (mutagenic) φάρμακα που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα αιμοφόρα αγγεία. Δεν είναι τυχαίο το ότι τα ομοφυλοφιλικά άτομα που ανέπτυξαν KS, το ανέπτυξαν γύρω από τα χείλια, τη μύτη και το στόμα – τα μέρη που εισέπνεαν το τοξικό φάρμακο.

Duesberg: Τα συμπτώματα καθορισμού του AIDS είναι χρόνια διάρροια, άνοια, απώλεια βάρους και αυξανόμενες περιπτώσεις βακτηριακών μολύνσεων προερχόμενων από ιούς. Αυτά είναι τα ίδια συμπτώματα που χαρακτηρίζουν τη χρόνια χρήση ναρκωτικών ουσιών και τον υποσιτισμό, αλλά κανένας δεν χρηματοδοτεί αυτού του είδους την έρευνα. Αντ' αυτού, τα δισεκατομμύρια των δολαρίων πέφτουν στην προσπάθεια να νικηθεί το AIDS με θανάσιμα φάρμακα όπως το AZT και οι ανασταλτικοί παράγοντες πρωτεάσεων (protease inhibitors).

Πολλοί Αμερικανοί χρησιμοποιούν αμφεταμίνες, φάρμακα διαίτης, κοκαΐνη και ειδικά ναρκωτικά για πάρτυ. Όταν το κάνετε αυτό για χρόνια, αρχίζετε να αρρωσταίνετε. Πηγαίνετε στο γιατρό, ο οποίος σας λέει οτι το πρώτο πράγμα που χρειάζεστε είναι ένα τεστ για HIV. Βγαίνετε θετικός, επειδή τα τεστ του HIV αντιδρούν με τα αντισώματα που παράγονται από τη χρήση ναρκωτικών. Ο γιατρός σάς δίνει AZT, που εξολοθρεύει αλυσίδες DNA, και το οποίο, σε υψηλές δόσεις, θα σας τελειώσει μέσα σε έξι μήνες.

Δεν μιλώ για μια μοναδική χρήση ενός ναρκωτικού. Είμαστε σχεδιασμένοι να αντέχουμε την κατανάλωση πολλών σκουπιδιών, αλλά δεν μπορούμε να ανεχτούμε ένα γραμμάριο κοκαΐνης, νιτρώδους άλατος ή ηρωίνης κάθε μέρα, και είναι ακόμα πιο δύσκολο να χειριστούμε το AZT.

Ε: Τι είναι το AZT;

Duesberg: Το AZT είναι ένας εξολοθρευτής αλυσίδων DNA. Το AZT σκοτώνει το DNA σας. Σκοτώνει το μυελό των οστών σας, όπου το αίμα σας παράγεται, σκοτώνει τα κύτταρα στα έντερα σας και έτσι δεν μπορείτε να φάτε.

Το AZT σχεδιάστηκε πριν από 40 χρόνια σαν φάρμακο χημειοθεραπείας για να θεραπεύσει τον καρκίνο. Η αρχή της χημειοθεραπείας είναι απλή - να σκοτωθούν όλα τα κύτταρα. Εάν η χημειοθεραπεία λειτουργήσει, τα κύτταρα του καρκίνου πεθαίνουν πριν από εσένα. Αλλά δεν λειτουργεί συχνά, και έτσι υπάρχει φοβερή παράλληλη ζημία. Φυσικά, η χημειοθεραπεία είναι μια βραχυπρόθεσμη διαδικασία. Ένας ασθενής με καρκίνο κουράρεται μόνο για λίγο χρόνο, επειδή η κούρα είναι τόσο τοξική. Αλλά στους ασθενείς του AIDS δίνεται AZT καθημερινά, πιθανώς για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Ε: Πώς ένα τέτοιο τοξικό φάρμακο εγκρίθηκε για χρήση σε άρρωστους ασθενείς του AIDS;

Lauritsen: Το AZT εγκρίθηκε βάσει μιας ψευδούς έρευνας. Τα τεστ της φάσης ΙΙ του AZT έγιναν από το FDA το 1986 και ελέγχθηκαν από την εταιρία Burroughs-Wellcome (τώρα Glaxo-Wellcome), η οποία κατασκευάζει το φάρμακο. Τυχαία, η Wellcome είναι η ίδια εταιρία που πρώτη κατασκεύασε τα poppers νιτρώδους άλατος για τον πόνο της καρδιάς.

Τα τεστ της φάσης ΙΙ υποτίθεται οτι ήταν για να καταδείξουν ότι το AZT ήταν "ασφαλές και αποτελεσματικό." Η έκθεση σχετικά με τα τεστ, που δημοσιεύθηκε το 1987, υποστήριξε ότι το AZT απέτρεψε εντυπωσιακά τους ανθρώπους με AIDS από τον θάνατο. Αλλά αυτά τα αποτελέσματα βασίστηκαν σε απάτη.

Ε: Πώς έγινε αυτή η απάτη;

Lauritsen: Κατ' αρχάς, η μελέτη δεν ήταν αληθινά τυφλή. Οι γιατροί και οι ασθενείς ήξεραν ποιοι έπαιρναν το AZT και ποιοι τα placebos (πλασίμπο - εικονικό φάρμακο). Σε μια ιατρική μελέτη, στη μια ομάδα ασθενών δίνεται το φάρμακο της δοκιμής, και στην άλλη δίνονται τα αβλαβή χάπια ζάχαρης. Αυτό επιτρέπει στους γιατρούς να παρατηρήσουν τα αποτελέσματα του φαρμάκου με τη σύγκριση των δύο ομάδων.

Σε μια αληθινά «διπλά-τυφλή» μελέτη, ούτε οι γιατροί ούτε οι ασθενείς υποτίθεται ξέρουν ποιοι παίρνουν το φάρμακο. Αυτή θεωρείται η ακριβέστερη και μη-προκατειλημμένη μέθοδος ελέγχου για ένα φαρμακευτικό είδος.

Στα τεστ της φάσης ΙΙ, όλοι ήξεραν ποιός έπαιρνε AZT, οι πληροφορίες υπήρχαν μεταξύ και των γιατρών και των ασθενών. Οι ασθενείς στην ομάδα ψευδοφαρμάκου θέλησαν να είναι στο AZT, επειδή σκέφτηκαν ότι θα τους έκανε καλό, έτσι το πήραν από τους άλλους ασθενείς ή τους γιατρούς τους. Αλλά καταγράφονταν ακόμα στην ομάδα ψευδοφαρμάκου.

Επιπλέον, οι εκθέσεις διαφόρων περιπτώσεων πλαστογραφήθηκαν. Ασθενείς που έπαιρναν AZT και πέθαναν σχεδόν από αναιμία καταγράφηκαν ως μην έχοντες "καμία δυσμενή αντίδραση" στο φάρμακο. Αυτοί οι ασθενείς έπρεπε να κάνουν πολλαπλές μεταγγίσεις αίματος για να σώσουν τις ζωές τους. [Το AZT προκαλεί αναιμία με την καταστροφή του μυελού των οστών, εκεί όπου παράγονται τα αιμοσφαίρια].

Σε έναν ασθενή, που υποτίθεται οτι ήταν στην ομάδα του ψευδοφαρμάκου, στην πραγματικότητα δινόταν AZT από το γιατρό του. Αποχώρησε από τη μελέτη αλλά συνέχισε να παίρνει AZT, και γρήγορα πέθανε. Οι ελεγκτές κατέγραψαν το θάνατό του στην ομάδα του ψευδοφαρμάκου, σαν η μη-λήψη του φαρμάκου να ήταν αυτό που τον σκότωσε. Εάν αυτό δεν είναι απάτη,τότε η λέξη δεν έχει καμία σημασία.

Βάσει αυτών των δοκιμών, το AZT εγκρίθηκε και εισήχθηκε στους ασθενείς το 1987. Τα HIV-θετικά άτομα έγιναν ο στόχος μιας εκστρατείας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων από την Wellcome. Ολοσέλιδες διαφημίσεις για το AZT εμφανίστηκαν στους New York Times και σε μικρότερες δημοσιεύσεις σε όλο τον κόσμο. Τα τμήματα της δημόσιας υγείας πόλεων (City public health departments) κυριαρχήθηκαν από την ιδέα ότι το AZT θα βοηθούσε τους ανθρώπους να ζήσουν περισσότερο.

Duesberg: Οι γιατροί δίνουν φάρμακα στους HIV-θετικούς ασθενείς πριν ακόμα αρρωστήσουν. Από το 1993, το CDC δεν απαιτεί πλέον από τους ανθρώπους να είναι άρρωστοι για να τους ονομάσει ασθενείς του AIDS. Εάν έχουν μια θετική αντίδραση αντισωμάτων στο μη συγκεκριμένο τεστ Elisa και μία μοναδική μέτρηση των κυττάρων Τ κάτω από 200, το CDC λέει ότι έχουν AIDS. Με βάση αυτά τα κριτήρια, οι γιατροί συνταγογραφούν φάρμακα του AIDS σε υγιή άτομα.

Αυτό είναι που ονομάζω συνταγογραφημένο AIDS. Φανταστείτε ότι πηγαίνετε στο γιατρό σας και σας λέει οτι είστε HIV-θετικός . Είστε απολύτως υγιείς, αλλά ο γιατρός σας σας λέει ότι έχετε AIDS επειδή η μέτρηση των κυττάρων Τ είναι χαμηλή, και οτι είναι καλύτερα να πάρετε τα φάρμακα για να σταματήσει η πρόοδος της ασθένειας. Είστε μπερδεμένοι και ανήσυχοι, αλλά εμπιστεύεστε το γιατρό σας, έτσι παίρνετε τα φάρμακα, τα οποία καταστρέφουν τα έντερα σας και το ανοσοποιητικό σας σύστημα. Αρχίζουν να πέφτουν τα μαλλιά σας, γίνεστε ανίσχυρος, και αργά ή γρήγορα έχετε τις ασθένειες που προσπαθούσατε να αποτρέψετε.

Ο γιατρός λέει, "Εάν δεν είχατε έρθει σε μένα,θα είχατε τα ίδια προβλήματα έξι μήνες νωρίτερα. Πρόσθεσα ένα εξάμηνο στη ζωή σας".

Τώρα, επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι πέθαναν παίρνοντας AZT, οι γιατροί χορηγούν μικρότερες δόσεις,γεγονός το οποίο καθυστερεί απλώς και καλύπτει τη ζημιά που γίνεται στο σώμα.

Ε: Ποιοι παίρνουν το AZT;

Duesberg: Σύμφωνα με τους New York Times και το Time magazine, 450.000 Αμερικανοί παίρνουν AZT κάθε ημέρα της ζωής τους. Πολλοί ασθενείς δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακα επειδή έχουνε άσχημους εμετούς. Αλλά προσπαθούν να ακολουθήσουν τις οδηγίες του γιατρού τους.

Lauritsen: Ενενήντα τέσσερα τοις εκατό όλων των θανάτων του AIDS, έχουν εμφανιστεί από όταν οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν το AZT το 1987. Περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν παίρνοντας AZT το 1993, παρά στα πρώτα έξι χρόνια του AIDS.

Ε: Σταμάτησε το AIDS την ψυχαγωγική χρήση ναρκωτικών;

Lauritsen: Όχι. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, οι ομοφυλόφιλοι στο Σαν Φρανσίσκο και τη Νέα Υόρκη είχαν επιστρέψει στα επίπεδα κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών και επιπολαιότητας της δεκαετίας του '70.

Το '92, αρκετές χιλιάδες ομοφυλοφιλικά άτομα ανταποκρίθηκαν σε ένα "πρωινό πάρτυ" στο Fire Island, που έγινε προς όφελος του Gay Men's Health Crisis (Κρίση Υγείας Ομοφυλόφιλων). Τουλάχιστον 95 τοις εκατό από αυτούς ήταν σε μια κατάσταση ακραίας δηλητηρίασης από το Ecstasy, τα poppers, την κοκαΐνη και το αλκοόλ. Ο θεατρικός συγγραφέας Larry Kramer το περιέγραψε, λέγοντας,οτι "υπήρχαν 4.000 ή 5.000 πανέμορφα νέα παιδιά στην παραλία, ναρκωμένα, από το μεσημέρι, που μπαινόβγαιναν από τα παραπήγματα για να πηδηχτούν. Όλα στο όνομα του GMHC".

Main: Η χρήση ναρκωτικών είναι πολύ υψηλή στην ομοφυλοφιλική κοινότητα αυτή την εποχή. Τα μεγάλα circuit είναι πολύ δημοφιλή.

Ε: Τι είναι ένα circuit πάρτυ;

Main: Είναι ένα γεγονός που γίνεται σε ένα συγκεκριμένο μέρος, όπως το "White Party" στο Palm Springs ή το "Black and Blue" στο Μόντρεαλ. Χιλιάδες άνθρωποι παρευρίσκονται. Είναι τέσσερις έως πέντε ημέρες βαριάς χρήσης ναρκωτικών, πέρα από κάθε φαντασία - crystal meth, Ecstasy, special Κ, designer drugs, poppers.

Ε: Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ακόμα τα poppers;

Main: Βεβαίως. Είναι ένα πραγματικό φαρμακείο. Οι τύποι μένουν ξύπνιοι για τέσσερις έως πέντε ημέρες, παίρνοντας ναρκωτικά και κάνοντας οργιώδες σεξ. Εκτός από τα circuit πάρτυ, υπάρχει και η κανονική σκηνή των πάρτυ. Πολλοί περνούν τα Σαββατοκύριακα τους πηγαίνοντας να χορέψουν σε κλαμπ και γίνονται λιώμα.

Αυτά τα ναρκωτικά των πάρτυ συνδυάζονται και με αντιβιοτικά, επειδή αυτοί οι τύποι εκτίθενται συνεχώς στη σύφιλη, τη βλεννόρροια, τον έρπη, τις αμοιβαδικές μολύνσεις και άλλα STDs, τα οποία είναι όλα σε άνοδο πάλι στην ομοφυλοφιλική κοινότητα.

Ε: Αυτό μοιάζει με την πρώτη κρίση του AIDS.

Main: Όντως. Πολλοί πιστεύουν ότι προστατεύονται από τις μολύνσεις επειδή παίρνουν τα νέα κοκτέιλ φαρμάκων του AIDS, που ονομάζονται HAART (ιδιαίτερα-ενεργή αντι- ρετρο-ιοική θεραπεία - highly-active anti-retroviral therapy). Το HAART είναι ένας συνδυασμός των παλαιότερων νουκλεοζιτών ανάλογων (nucleoside analogues) όπως το AZT, το DDI και το 3TC, και των νεότερων ανασταλτικών παραγόντων πρωτεάσεων (protease inhibitors) όπως το Saquinavir και το Crixivan. [Η δουλειά των νουκλεοζιτών ανάλογων είναι το σταμάτημα της παραγωγής DNA, οι ανασταλτικοί παράγοντες πρωτεάσεων λειτουργούν με την παύση της πρωτεϊνικής δημιουργίας στα κύτταρά σας].

Ε: Ποιες είναι οι κοινές παρενέργειες των ανασταλτικών παραγόντων πρωτεάσεων (protease inhibitors);

Main: Οι ανασταλτικοί παράγοντες πρωτεάσεων προκαλούν lypodystrophy - μια παραμόρφωση του λίπους. Το λίπος φεύγει από το πρόσωπο, τα χέρια και τα πόδια, τα οποία γίνονται σαν ραβδιά με φλέβες, το πρόσωπο γίνεται σκελετωμένο. Το λίπος συσσωρεύεται σε ένα "εξόγκωμα" στο πάνω μέρος της πλάτης. Η κοιλιά διαστέλλεται και φουσκώνει.

Και αυτά είναι μόνο αυτά που φαίνονται. Τα φάρμακα προκαλούν αύξηση της χοληστερόλης, η οποία οδηγεί συχνά σε καρδιακές προσβολές. Ο διαβήτης και οι δυσαναλογίες γλυκόζης στο αίμα είναι επίσης συνηθισμένες. Οι ανασταλτικοί παράγοντες πρωτεάσεων κάνουν την περισσότερη ζημία στο συκώτι. Κατά συνέπεια, η ανεπάρκεια του συκωτιού είναι τώρα η υπ' αριθμόν 1 αιτία θανάτου των ασθενών του AIDS σε αυτήν την χώρα, αν και δεν είναι μια ασθένεια του AIDS.

Έχω παρατηρήσει ότι εάν ξεκινήσετε τα φάρμακα, τα συμπτώματά σας θα αρχίσουν με ανακατωσούρα στο στομάχι και διάρροια. Μέσα σε ένα χρόνο, θα αρχίσει να φαίνεται στο πρόσωπό σας. Οι άνθρωποι που ξέρω ότι παίρνουν τα φάρμακα για μερικά χρόνια έχουν αλλάξει ορατά. Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε εάν σταματώντας τα φάρμακα θα γιατρευτεί η ζημία. Στο Los Angeles, στο San Francisco και στο South Beach, υπάρχουν πλαστικοί χειρούργοι των οποίων ολόκληρη η πελατεία είναι βασισμένη στην λιποαναρρόφηση εξογκωμάτων και την τοποθέτηση μοσχευμάτων στα μάγουλα.

Ε: Συμβουλεύετε ανθρώπους που έχουν διαγνωσθεί με HIV και AIDS. Τι τους λέτε;

Main: Τους διδάσκω πώς να επανοικοδομήσουν και να υποστηρίξουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα με το να κάνουν τα εξής πολύ βασικά πράγματα: Να αναπτύξουν μια υγιεινή διατροφή, να κοιμούνται αρκετά, κανένα ναρκωτικό, κανένα τονωτικό πρόσθετο. Εάν κάποιος χρησιμοποιεί φάρμακα του AIDS, τους ενθαρρύνω να κάνουν για λίγο "διακοπές φαρμάκων".

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να εγκαταλείψουν τα φάρμακα ή να κοντράρουν αυτό που τους λένε οι γιατροί τους και οι φαρμακοβιομηχανίες. Έχω έναν πελάτη που θα τον ονομάσουμε "Jack", του οποίου ο σύντροφος πέθανε πριν από δύο χρόνια από την τοξικότητα των φαρμάκων. Ο Jack είναι HIV-θετικός και παίρνει φάρμακα. Είχε μια πολύ έντονη αντίδραση σε αυτά - τυφλώθηκε. Τα μάτια του σταμάτησαν να λειτουργούν λόγω των φαρμάκων του AIDS. Οι γιατροί του Jack επιβεβαίωσαν ότι η τύφλωση προκλήθηκε πράγματι από τα κοκτέιλ φαρμάκων, και όχι από κάποιον ιό ή την ασθένεια του AIDS. Όταν τον συνάντησα, είχε μόλις αφαιρέσει τα μάτια του. Έχει τώρα προσθετικά, γυάλινα μάτια.

Ε: Έτσι τελικά εγκατέλειψε τα φάρμακα;

Main: Όχι, τα παίρνει ακόμα. Ρώτησα εάν θα το σκεφτόταν να τα σταματήσει. Είπε όχι, επειδή δεν αισθανόταν άνετα με τη μέτρηση των Τ κυττάρων του ή με το viral load (μολυσματική μέτρησή) του. Αισθάνθηκε οτι καλύτερα να χάσει τα μάτια του παρά να εγκαταλείψει τα φάρμακα. Οι ανασταλτικοί παράγοντες πρωτεάσεων είναι ελαφρώς λιγότερο τοξικοί από το AZT, αλλά ακόμα μπορούν να είναι θανάσιμοι. Είναι ένας πιο αργός θάνατος.

Ε: Δεν παίρνετε φάρμακα, παρόλο που έχετε διαγνωστεί ασθενής του AIDS. Πώς είναι η υγεία σας;

Main: Τέλεια - κανένα πρόβλημα υγείας που να ξέρω. Δεν είχα ποτέ ευκαιριακή μόλυνση (opportunistic infection) ή κάποια ασθένεια του AIDS. Έχω AIDS λόγω μιας μέτρησης κυττάρων Τ. Η δικιά μου είναι 120. Σύμφωνα με το CDC, αυτό είναι το AIDS, HIV-θετικός συν μια μέτρηση κυττάρων Τ κάτω από 200. Φυσικά, σε άλλες χώρες, δεν έχω AIDS. Αυτός είναι ο τρόπος που το CDC καθορίζει το AIDS στις ΗΠΑ, και μόνο από το '93 και μετά. Αλλά είμαι αρκετά υγιής. Κάνω αναρριχήσεις, περπατάω στη φύση και διδάσκω γιόγκα επαγγελματικά. Λόγω της διάγνωσης του AIDS μου, έχω πιεστεί από γιατρούς για να χρησιμοποιήσω φάρμακα. "Χτύπα σκληρά και χτύπα γρήγορα", λένε.

Ε: Σύμφωνα με τον Δρ Amy Justice του πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, τα ομοφυλοφιλικά άτομα πεθαίνουν παίρνοντας τα φάρμακα του AIDS. Τα παίρνουν παρόλο που η θεωρία του HIV είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσιμη, και υπάρχουν περισσότερο ενθαρρυντικές επιλογές θεραπευτικών αγωγών. Γιατί τα ομοφυλοφιλικά άτομα δέχονται αυτήν την επιλογή θεραπείας, εάν τους προκαλεί τόσο πολύ πόνο και βάσανα;

Main: Εάν εξετάσετε την ιστορία του ομοφυλοφιλικού κινήματος, θα διαπιστώσετε ότι ο HIV και το AIDS, ειρωνικά, έχουν φέρει τους ανθρώπους πραγματικά κοντά. Τον πρώτο καιρό, η ομοφυλοφιλική απελευθέρωση ήταν μια ομάδα ατόμων των οποίων η κύρια δραστηριότητα ήταν τα πάρτυ. Όταν κάποιοι άρχισαν να αρρωσταίνουν, αυτοί οι άνθρωποι, που είχαν απορριφθεί από την κοινωνία, έπρεπε να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον. Φρόντισαν ο ένας τον άλλον και ανέπτυξαν μια πραγματική κοινότητα. Υποστήριξαν ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχαν υποστηριχθεί από τις οικογένειες τους ή την κοινωνία.

Ο HIV και το AIDS έγιναν η κόλλα που κράτησε τους ανθρώπους μαζί. Έχουμε επενδύσει πολλά στο AIDS – δισεκατομμύρια δολαρίων, κινήματα για το AIDS, χιλιάδες εθελοντικές ώρες στα κοινοτικά κέντρα πλήρους απασχόλησης, δουλειές και οργανώσεις, επενδύονται στην ιδέα ότι ο HIV σκοτώνει τα ομοφυλοφιλικά άτομα. Είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους να αφήσουν κάτι στο οποίο έχουν βάλει ολόκληρη τη ζωή τους - τις καρδιές τους, τα μυαλά τους και τις πεποιθήσεις τους. Είναι πολύ δύσκολο.

Θα ήταν ωραία εάν τα ομοφυλοφιλικά άτομα θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να βρουν επικύρωση, υποστήριξη και κοινότητα έξω από τον HIV και το AIDS. Αλλά σκέφτομαι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι είναι πάρα πολύ προσκολλημένοι για να συμβεί κάτι τέτοιο σύντομα. Πράγμα που είναι κρίμα, επειδή αυτή η προσκόλληση σκοτώνει πολλούς ανθρώπους.

Μέρος ΙΙΙ

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (WHO - World Health Organization) και UNAIDS, 42 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι μολυσμένοι με τον HIV, και σχεδόν 22 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική έχουν πεθάνει από AIDS. Αλλά το AIDS δεν είναι μια ενιαία ασθένεια, είναι ένα σύνολο ασθενειών. Όταν οι άνθρωποι λέγεται οτι πεθαίνουν από AIDS, πεθαίνουν από μια συγκεκριμένη ασθένεια ή κατάσταση, όπως η πνευμονία, η φυματίωση, η ελονοσία ή ο υποσιτισμός. Οι ερευνητές του AIDS υποστηρίζουν ότι ο HIV παίζει ρόλο στην ανάπτυξη αυτών των ασθενειών, αλλά παρόλα αυτά, 20 χρόνια έρευνας του AIDS έχουν αποτύχει να αποδείξουν την σχέση μεταξύ της μόλυνσης του HIV και οποιασδήποτε από τις αποκαλούμενες ασθένειες του AIDS. Οπότε, γιατί τους ονομάζουμε θανάτους του AIDS;

Στις ΗΠΑ, το AIDS ορίζεται ως ένα σύνολο 29 γνωστών και από πρίν ασθενειών, συμπεριλαμβανομένων των αφθών (), της ηπατίτιδας, της γρίπης, της πνευμονίας, της φυματίωσης και του σαρκώματος Kaposi. Αυτές οι καταστάσεις δεν είναι αποδεδειγμένο οτι προκαλούνται από τον HIV. Εντούτοις, το μοναδικό πράγμα που ταξινομεί οποιαδήποτε από αυτές τις καταστάσεις σαν AIDS είναι ένα θετικό τεστ HIV-αντισωμάτων.

Αλλά ακόμα κι αν ο HIV βρισκόταν να προκαλεί όντως αυτές τις ήδη γνωστές ασθένειες, παραμένει ένα πρόβλημα. Τα τεστ HIV-αντισωμάτων δεν εντοπίζουν την πραγματική HIV-μόλυνση. Αντ' αυτού, ψάχνουν για μη-συγκεκριμένες αντιδράσεις των αντισωμάτων του αίματος σας στις πρωτεΐνες του HIV-τεστ. Οι κατασκευαστές των τεστ υποστηρίζουν ότι αυτές οι πρωτεΐνες είναι σαν τον HIV, αλλά στην πραγματικότητα, καμία από τις πρωτεΐνες των τεστ δεν έχει αποδειχθεί οτι είναι ειδικά συνδεμένη με τον HIV. Αυτά τα τεστ είναι, στην πραγματικότητα, τόσο μη συγκεκριμένα που αλληλεπιδρούν (cross-react) με σχεδόν 70 άλλες τεκμηριωμένες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της γρίπης, τους προηγούμενους εμβολιασμούς, τις μεταγγίσεις αίματος, την αρθρίτιδα, την οινοπνευματώδη ηπατίτιδα, τη χρήση ναρκωτικών, τις άφθες, ακόμη και την εγκυμοσύνη, καθώς επίσης και καταστάσεις ενδημικές στην Αφρική: φυματίωση, παρασιτική μόλυνση, λέπρα και ελονοσία. Επειδή κανένα τεστ HIV δεν μπορεί πραγματικά να βρει τον HIV, κανένα ενιαίο HIV-τεστ δεν έχει εγκριθεί από το FDA για τη διάγνωση της HIV-μόλυνσης

Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το μη συγκεκριμένο, αλληλεπιδρόν τεστ, πώς η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (WHO) εντοπίζει το AIDS στην Αφρική;

Πολύ απλά: δεν απαιτούν κανένα απολύτως τεστ. Το 1985, το WHO (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) δημιούργησε έναν νέο ορισμό του AIDS για τα Αφρικανικά έθνη και τις χώρες του τρίτου κόσμου. Ο "ορισμός του Bangui" του WHO επιτρέπει σε Αφρικανούς με κοινά φυσικά συμπτώματα συμπεριλαμβανομένης της διάρροιας, του πυρετού, της απώλειας βάρους, της φαγούρας και του βήχα, να ανακηρύσσονται αυτόματα ως ασθενείς του AIDS, χωρίς το τεστ του HIV. Αλλά αυτά τα ίδια τα συμπτώματα καθορίζουν τη ζωή για την πλειοψηφία των Αφρικανών που στερούνται τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως ικανοποιητικά τρόφιμα, το ασφαλές πόσιμο νερό, την κατάλληλη υγιεινή και τη βασική ιατρική φροντίδα. Αυτά τα συμπτώματα είναι επίσης συνώνυμα με τους μεγαλύτερους δολοφόνους σ'αυτήν την ήπειρο: ελονοσία, μολυσματική διάρροια και φυματίωση.

Οι δυτικές οργανώσεις του AIDS εργάζονται για να πάνε τα τοξικά φάρμακα του AIDS στα χέρια των αφρικανικών κυβερνήσεων, αλλά ποιό το όφελος της χρήσης των ενδεχομένως θανάσιμων φαρμακευτικών ειδών του AIDS σε ανθρώπους που πάσχουν από ασθένειες σχετικές με τη φτώχεια όπως τη χρόνια φυματίωση και τη μόλυνση της ελονοσίας, ή στις έγκυες μητέρες των οποίων το αίμα αλληλεπιδρά με τα όχι-συγκεκριμένα τεστ για HIV;

Για να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις, μίλησα με τους ερευνητές του AIDS που έχουν εργαστεί στην Αφρική και μελέτησαν την αφρικανική επιδημία του AIDS.

Ο Δρ Christian Fiala είναι ιατρός και ειδικός στη μαιευτική και τη γυναικολογία στη Βιέννη. Εργάστηκε εκτενώς στην Ουγκάντα και την Ταϊλάνδη ερευνώντας το AIDS.

Ο Δρ Rodney Richards ήταν ένας από τους ιδρυτικούς επιστήμονες για την βιοτεχνολογική επιχείρηση Amgen όπου βοήθησε να αναπτυχθούν μερικά από τα πρώτα τεστ HIV. Ο Richards αυτήν την περίοδο ασχολείται με την έρευνα του AIDS.

Οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν χωριστά και ενσωματώθηκαν σε έναν διάλογο. Οι μεμονωμένες απόψεις ανήκουν στους μεμονωμένους ομιλητές.

Ε: Πώς γίνεται η διάγνωση του AIDS στην Αφρική;

Fiala: Οι αναγνώστες σας μπορεί να εκπλαγούν, όταν μάθουν ότι το AIDS στην Αφρική εντοπίζεται εντελώς διαφορετικά απ'οτι στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ. Στην Αφρική, μια διάγνωση του AIDS μπορεί να γίνει βασισμένη σε συνήθως εμφανιζόμενα φυσικά συμπτώματα και μόνο. Αυτό είναι ειρωνικό, επειδή το AIDS είναι ένα σύνολο ασθενειών, και δεν έχει κανένα ομοιόμορφο σύμπτωμα. Ακόμη και ο συν-ιδρυτής της θεωρίας του HIV, Luc Montagnier, αναγνωρίζει ότι το AIDS δεν έχει κανένα συγκεκριμένο κλινικό σύμπτωμα.

Ε: Πώς επινοήθηκε αυτός ο νέος καθορισμός του AIDS;

Fiala: Το 1985 το WHO πραγματοποίησε ένα συνέδριο στο Bangui, τη πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Κεντρικής Αφρικής (Central African Republic). Ένας ανώτερος υπάλληλος του WHO, ο Joseph McCormick, έγραψε για αυτό στο βιβλίο του «Level 4: Virus Hunters of the CDC» («Επίπεδο 4: Κυνηγοί ιών του CDC»):

"Εάν θα μπορούσα να πείσω τον καθένα, στο συνέδριο του WHO στο Bangui, να συμφωνήσει σχετικά με έναν ενιαίο, απλό ορισμό του τι είναι μια περίπτωση του AIDS στην Αφρική, κατόπιν, όσο ατελής κι αν είναι ο ορισμός, θα μπορούσαμε πραγματικά να αρχίσουμε να μετράμε τις περιπτώσεις..."

Αυτό είναι γνωστό ως ο καθορισμός του Bangui.

Ε: Πώς ο καθορισμός Bangui καθορίζει το AIDS;

Fiala: Υπάρχουν δύο κατηγορίες συμπτωμάτων, τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα. Σε έναν ασθενή γίνεται διάγνωση του AIDS, όταν έχει δύο πρωτεύοντα συμπτώματα και ένα δευτερεύον. Τα πρωτεύοντα συμπτώματα είναι απώλεια βάρους, χρόνια διάρροια και χρόνιος πυρετός. Τα δευτερεύοντα συμπτώματα περιλαμβάνουν το βήξιμο και γενική φαγούρα.

Ε: Επιτρέψτε μου να το διευκρινίσω αυτό. Βασισμένοι στον καθορισμό του WHO, εάν έχετε πυρετό, βήχα και διάρροια στην Αφρική, έχετε AIDS;

Fiala: Σωστά.

Ε: Μα αυτό φαίνεται παράλογο.

Fiala: Είναι. Είναι ακόμα πιο παράλογο, όταν καταλάβετε πόσο κοινά είναι αυτά τα συμπτώματα στις φτωχές από πόρους περιοχές της Αφρικής από την Σαχάρα και κάτω. Κατ' αρχήν, λιγότερο από το 50 % των Αφρικανών έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό. Πάνω από το 60 % δεν έχουν καμία υγιεινή. Τα περισσότερα αφρικανικά χωριά δεν έχουν συστήματα λυμάτων. Τα ανθρώπινα και τα ζωικά περιττώματα αναμιγνύονται με την παροχή νερού. Οι άνθρωποι πίνουν αυτό το νερό και κολλάνε μολυσματικά παράσιτα και βακτηρίδια. Σαν συνέπεια, η δυσεντερία είναι ενδημική.

Όταν τα έντερα σας είναι γεμάτα με μολυσματικά μικρόβια, θα αναπτύξετε, το πιθανότερο, πυρετό. Το σώμα σας θα προσπαθήσει να καθαριστεί με το να αποβάλει τα βακτηρίδια όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αυτή είναι η μολυσματική διάρροια, και είναι απίστευτα συνηθισμένη στην Αφρική.

Η διάρροια στραγγίζει τα υγρά, τα άλατα, τα μέταλλα και τις θρεπτικές ουσίες από το σώμα. Αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα. Όταν δεν έχετε ασφαλές πόσιμο νερό, θα έχετε διάρροια για χρόνια. Όταν έχετε χρόνια διάρροια, δεν μπορείτε παρά να χάσετε βάρος.

Σε αυτό το σημείο, έχετε εκπληρώσει τα πρωτεύοντα συμπτώματα για τον αφρικανικό καθορισμό του AIDS. Έτσι χρειάζεστε ένα δευτερεύον σύμπτωμα, όπως γενική φαγούρα ή βήξιμο. Στην Ουγκάντα, ένα αποκαλούμενο "επίκεντρο του AIDS," το 80 % των σπιτιών έχουν πατώματα κατασκευασμένα από χώμα ή κοπριά αγελάδων. Μια ολόκληρη οικογένεια ζει σε αυτό το πάτωμα. Υπάρχουν, κατά μέσον όρο, επτά παιδιά ανά οικογένεια, που όλα ζουν σε αυτό το δωμάτιο. Αυτό δεν είναι κάτι που στις ΗΠΑ και την Ευρώπη αποκαλούμε κατάλληλη κατοικία, και είναι εύκολο να κατανοηθεί πώς ένα πρόβλημα όπως "γενική φαγούρα" μπορεί να εμφανιστεί. Σε αυτό το σημείο, ένας Αφρικανός που πάσχει από φαγούρα, διάρροια, και απώλεια βάρους πρέπει - σύμφωνα με τον WHO - να αναφέρεται επίσημα ως ασθενής του AIDS. Ο καθορισμός του Bangui απλώς ονομάζει εκ νέου τα συμπτώματα της φτώχιας, ως AIDS.

Το δεύτερο πρόβλημα με τον καθορισμό Bangui είναι η φυματίωση. Η φυματίωση είναι πολύ διαδεδομένη στην Αφρική. Είναι μια βακτηριακή μόλυνση που μολύνει τους πνεύμονες. Η φυματίωση διαδίδεται με το βήξιμο, και είναι ιδιαίτερα μολυσματική. Τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της φυματίωσης είναι πυρετός, απώλεια βάρους και βήξιμο. Αυτό είναι ακριβώς ότι απαιτείται για μια διάγνωση του AIDS.

Ε: Οπότε, εάν έχετε φυματίωση στην Αφρική, μπορείτε να διαγνωστείτε σαν ασθενής του AIDS;

Fiala: Σωστά. Σύμφωνα με το WHO, τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της φυματίωσης καθορίζουν το AIDS στην Αφρική.

Ένα άλλο πρόβλημα με τον καθορισμό Bangui είναι η ελονοσία. Η ελονοσία είναι η πιο διαδεδομένη ασθένεια στην Αφρική και τις τροπικές χώρες. Είναι η κύρια αιτία θανάτου στην Ουγκάντα. Διαδίδεται από τα κουνούπια, έτσι οι άνθρωποι μολύνονται αρκετές φορές ετησίως. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο, ενώ οι υπόλοιποι αναπτύσσουν μια σχετική ανοσία, αν και σιγά – σιγά τους φθείρει. Τα συμπτώματα της ελονοσίας περιλαμβάνουν πυρετό, απώλεια βάρους και κούραση. Εάν έχεις βήχα ή φαγούρα, και πάθεις ελονοσία στην Αφρική, μπορείς να διαγνωσθείς ως ασθενής του AIDS.

Σαν να μην ήταν αυτό αρκετά προβληματικό, σε μερικές χώρες της Αφρικής, όπως η Τανζανία, οι αρμόδιες αρχές για την υγεία έχουν αποφασίσει ότι αυτό που χρειάζονται είναι μια διάγνωση ενός κριτηρίου. Σε έναν ασθενή που παρουσιάζει ένα από τα πρωτεύοντα συμπτώματα - διάρροια, πυρετό ή απώλεια βάρους - μπορεί να δοθεί μια διάγνωση για AIDS.

Αυτό είναι μετά βίας επιστημονικό, και είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που οι άνθρωποι μαθαίνουν για το AIDS στην Αφρική. Η ιδέα ότι πρέπει να υπάρξει ένα διαφορετικό είδος του AIDS για τους Αφρικανούς ή τους Ευρωπαίους ή τους Αμερικανούς αψηφά τον επιστημονικό καθορισμό της «μόλυνσης προερχόμενης από ιό». Ένας μοναδικός ιός δεν προκαλεί διαφορετικές ασθένειες σε διαφορετικούς ανθρώπους ή σε διαφορετικές χώρες. Μια μόλυνση προερχόμενη από ιό δεν ποικίλλει τόσο έντονα ώστε να προκαλεί πυελικό καρκίνο στις γυναίκες, σάρκωμα Kaposi στους ομοφυλοφιλικούς άνδρες, και φυματίωση στους Αφρικανούς. Αλλά αυτό καλούμαστε να πιστέψουμε για τον HIV.

Ε: Ποιά είναι η θεραπεία για τη φυματίωση και την ελονοσία;

Fiala: Η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος να μειωθούν όλες αυτές οι μολυσματικές ασθένειες είναι να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο και η υγιεινή για τους ντόπιους – να εξασφαλιστεί καθαρό νερό, αρκετό, υγιεινό φαγητό, κατάλληλες συνθήκες κατοικίας και βασική ιατρική περίθαλψη. Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος που μειώθηκε εντυπωσιακά στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η επίπτωση της φυματίωσης και άλλων μολυσματικών ασθενειών.

Η θεραπεία για την ελονοσία είναι γνωστή και απλή: ειδικά επεξεργασμένα δίχτυα, που να προστατεύουν τα χωριά από τα κουνούπια, καθαρό, ασφαλές, μη-στάσιμο νερό και τα ανέξοδα, ιδιαίτερα αποδοτικά φάρμακα που μάχονται αποτελεσματικά την ασθένεια.

Ε: Γιατί οι χώρες της Αφρικής δεν έχουν καθαρά συστήματα νερού;

Fiala: Θα μπορούσατε να είχατε υποβάλλει αυτή την ερώτηση 100 χρόνια πριν στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Τα συστήματα λυμάτων και νερού στηρίζονται στην οικονομική ανάπτυξη. Στη δύση τα έχουμε αυτά, επειδή ξέρουμε ότι είναι απολύτως ουσιαστικά, έτσι έχουμε επενδύσει χρήματα και ενέργεια πάνω τους.

Πολλά αφρικανικά έθνη δεν έχουν τα χρήματα, για να αναπτύξουν αυτήν την υποδομή και να εκσυγχρονίσουν τα χωριά. Τα χρήματα που έχουν, επανα-δρομολογούνται στο AIDS. Αυτές οι χώρες πιέζονται από τους διεθνείς οργανισμούς του AIDS για να αποσύρουν τα χρήματα από την αγροτική ανάπτυξη και να τα βάλουν στην εκπαίδευση του AIDS, τη διανομή προφυλακτικών, τις εκστρατείες αποχής από το σεξ και τα τοξικά φαρμακευτικά είδη του AIDS.

Ε: Μας λένε ότι υπάρχουν σχεδόν 30 εκατομμύρια Αφρικανοί ασθενείς του AIDS. Αυτός είναι ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων. Πώς μετριούνται αυτές οι περιπτώσεις;

Fiala: Η οργάνωση του AIDS των Ηνωμένων Εθνών (UNAIDS) και το WHO χρησιμοποιούν διάφορα υπολογιστικά προγράμματα προσομοίωσης, για να βγάλουν τους αριθμούς τους.

Richards: Όταν διαβάζετε για τα εκατομμύρια HIV-μολυσμένων στην Αφρική, παρατηρήστε ότι η λέξη "υπολογίζεται" προηγείται του αριθμού στις επίσημες εκδόσεις.

Ε: Τι σημάνει το "υπολογίζεται";

Richards: Όλες οι εκθέσεις WHO/UNAIDS της HIV-μόλυνσης στην Αφρική είναι "υπολογισμένες" βάσει των τεστ HIV που εκτελούνται στα δείγματα αίματος που λαμβάνονται στις κλινικές εγκυμοσύνης. Αυτές οι γενικές εκθέσεις δημιουργούνται από κοινού από τον WHO και το UNAIDS.

Ε: Γιατί το αίμα λαμβάνεται από τις κλινικές εγκυμοσύνης;

Richards: Στις χώρες με μικρή υποδομή, η ιατρική φροντίδα είναι πολύ περιορισμένη, και είναι γενικά διατηρημένη για το πιο τρωτό τμήμα του πληθυσμού, όπως τα νήπια και οι έγκυες γυναίκες. Ακόμη και στις φτωχότερες χώρες, υπάρχουν κλινικές εγκυμοσύνης που περιθάλπουν τις γυναίκες που περιμένουν να γεννήσουν ή που μόλις γέννησαν.

Οι έγκυες γυναίκες παρατάσσονται τακτικά σε αυτές τις κλινικές για μια εξέταση που περιλαμβάνει και μια εξέταση αίματος για τη σύφιλη. Η μόλυνση σύφιλης είναι κοινή σε πολλές χώρες της Αφρικής, και πρέπει να θεραπευθεί πριν από τη γέννηση ενός μωρού, αλλιώς το παιδί μπορεί να πεθάνει ή να βλαφθεί σοβαρά.

Μία φορά τον χρόνο, οι ερευνητές του UNAIDS συλλέγουν τα εναπομείναντα δείγματα αίματος από αυτές τις κλινικές, και τις εξετάζουν με ένα ενιαίο τεστ HIV-αντισωμάτων που λέγετε Elisa. Ο προκύπτων αριθμός των HIV-θετικών αποτελεσμάτων τροφοδοτείται σε ένα επιδημιολογικό πρόγραμμα προσομοίωσης σε υπολογιστή (EPI-model) στην έδρα του WHO στη Γενεύη. Το πρόγραμμα EPI-model, έπειτα, επεκτείνει συμπερασματικά τα HIV-θετικά αποτελέσματα της δοκιμής επάνω σε ολόκληρο τον πληθυσμό - νέους και γέρους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Όταν ακούμε λοιπόν για τον αριθμό των ανθρώπων που είναι μολυσμένοι με τον HIV, αυτός είναι ο αριθμός που αναφέρεται.

Ε: Πώς αντιστοιχίζονται οι αναφερόμενοι αριθμοί HIV-μολύνσεων με τον πραγματικό αριθμό ανθρώπων που κάνανε το τεστ;

Richards: Οι WHO/UNAIDS μας λένε ότι υπάρχουν αυτήν την στιγμή 30 εκατομμύρια HIV-θετικοί Αφρικανοί, παρόλο που λιγότεροι από ένας στους χίλιους από αυτούς τους ανθρώπους έχει εξεταστεί ποτέ. Στη Νότια Αφρική, οι εκθέσεις WHO/UNAIDS αναφέρουν οτι 5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι μολυσμένοι με τον HIV, αλλά αυτός ο αριθμός είναι βασισμένος σε μόνο 4.000 πραγματικά HIV-θετικά αποτελέσματα των τεστ από τις έγκυες γυναίκες.

Αλλά, ακόμη και αυτά τα θετικά αποτελέσματα του τεστ, είναι μετά βίας ενδεικτικά της HIV-μόλυνσης. Τα τεστ HIV-αντισωμάτων που χρησιμοποιούνται σε αυτές τις έρευνες είναι γνωστό οτι συχνά βγαίνουν θετικά λόγω των αλληλεπιδράσεων (cross-reactions) με τα αντισώματα που παράγονται από την ελονοσία, τη φυματίωση και την παρασιτική μόλυνση – όλες συνηθισμένες καταστάσεις στην Αφρική. Οι ίδιοι οι κατασκευαστές των τεστ προειδοποιούν ότι η εγκυμοσύνη είναι μια γνωστή αιτία ψευδο-θετικών.

Fiala: Η εξέταση των εγκύων γυναικών για την HIV-μόλυνση είναι μια αυτο-εκπλήρωτη προφητεία, αλλά οι έγκυες γυναίκες είναι οι μόνοι άνθρωποι που εξετάζονται τακτικά για την HIV-μόλυνση στην Αφρική νότια της Σαχάρας.

Ε: Μας λένε ότι έχουν πεθάνει 28 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως και 22 εκατομμύρια Αφρικανοί λόγω του AIDS. Πώς μετριούνται στην Αφρική οι θάνατοι του AIDS;

Richards: Οι θάνατοι του AIDS είναι επίσης υπολογισμοί. Ο αριθμός θανάτων προβάλλεται από την Epi-model εκτίμηση των HIV-μολύνσεων. Υποτίθεται ότι εάν ένας συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων είναι HIV-μολυσμένοι, τότε και ένας συγκεκριμένος αριθμός θα πεθάνει από AIDS. Αυτή η υπόθεση είναι βασισμένη σε αυτά που ξέρουν οι ερευνητές, ιστορικά, για την πρόοδο των ασθενειών στους ασθενείς του AIDS, πρώτιστα από τις μελέτες που έγιναν στους HIV-θετικούς IV (Intravenous - ενδοφλέβιους) ναρκομανείς και ομοφυλόφιλους στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Ε: Είναι ακριβείς αυτοί οι αριθμοί;

Richards: Όχι, οι αριθμοί έχουν διογκωθεί πολύ. Παραδείγματος χάριν, το WHO/UNAIDS λέει ότι έχουν υπάρξει 2,2 εκατομμύρια θάνατοι του AIDS στην Ουγκάντα μέχρι τώρα, αλλά το Υπουργείο Υγείας της Ουγκάντα έχει καταγράψει ένα συσσωρευτικό σύνολο μόνο 56.000 θανάτων του AIDS από την αρχή της επιδημίας. Η έκθεση του WHO είναι 33 φορές υψηλότερη από τον πραγματικό αριθμό καταγραμμένων, ελεγμένων θανάτων.

Από το τέλος του 2001, οι επίσημοι κυβερνητικοί οργανισμοί στον αναπτυσσόμενο κόσμο έχουν κατορθώσει να τεκμηριώσουν μόνο το 7% των θανάτων του AIDS που οι WHO/UNAIDS υποστηρίζουν οτι έχουν συμβεί. Η Ρωσική Ομοσπονδία μπορεί να τεκμηριώσει μόνο το 3% της εκτίμησης των θανάτων του AIDS από το UNAIDS. Η Ινδία έχει τεκμηριωμένο το 2% της εκτίμησης του UNAIDS. Η Κίνα έχει μόνο το 1%.

Ε: Εάν καταλαβαίνω σωστά, ο αριθμός που μας λένε, των ανθρώπων που έχουν HIV και AIDS στην Αφρική, είναι στη πραγματικότητα μια ανακριβής συμπερασματική προέκταση υπολογιστών, βασισμένη στα αποτελέσματα από τα μη εξειδικευμένα, αλληλεπιδρώντα τεστ αντισωμάτων, που γίνονται σε έγκυες γυναίκες;

Fiala: Σωστά.

Ε: Και ο αριθμός των θανάτων του AIDS στην Αφρική είναι μια προβολή βασισμένη στην προηγούμενη εκτίμηση, και είναι επίσης πολύ διογκωμένη;

Richards: Κι αυτό είναι σωστό.

Ε: Τι σημαίνει μια διάγνωση του AIDS για έναν Αφρικανό με φυματίωση ή ελονοσία;

Fiala: Σε πολλές αφρικανικές κλινικές, βασικές ιατρικές προμήθειες όπως τα αντιβιοτικά είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Μια κλινική μπορεί να έχει μόνο 10 μπουκάλια αντιβιοτικών. Στους ασθενείς του AIDS αρνούνται συχνά την αντιβιοτική θεραπεία, επειδή υποτίθεται ότι θα πεθάνουν, ότι και να γίνει. Οι δυτικοί γιατροί το έχουν καταστήσει σαφές ότι το AIDS είναι μια θανατηφόρα ασθένεια. Το να τους βοηθήσεις θεωρείται σπατάλη των λιγοστών πόρων.

Ε: Ποια είναι η κύρια οργάνωση του AIDS στην Ουγκάντα;

Fiala: Η TASO - Η Οργάνωση Υποστήριξης του AIDS (The AIDS Support Organization). Υποστηρίζουν ότι είναι ανεξάρτητοι, αλλά χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Αυτήν την περίοδο κατασκευάζουν κτήρια για να προετοιμάσουν το έδαφος για μαζικές εξετάσεις HIV, με αυτά τα μη συγκεκριμένα, αλληλεπιδρώντα τεστ, και για να διανείμουν τα τοξικά φάρμακα του AIDS.

Στην Αφρική, το 50% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό και η μεγάλη πλειοψηφία έχει έλλειψη ακόμη και σε στοιχειώδη ιατρική φροντίδα. Και η απάντηση από την πολυ-εκατομμυριούχα οργάνωση του AIDS είναι να προάγει τα τεστ HIV, να προωθεί τα προφυλακτικά και να εφαρμόζει θεραπείες με τα θανάσιμα φάρμακα του AIDS. Αυτά τα φάρμακα είναι παρόμοια ή ίδια με τα φάρμακα χημειοθεραπείας που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία του καρκίνου. Λειτουργούν με την παύση της ανάπτυξης των κυττάρων. Σκοτώνουν το σώμα σας από μέσα προς τα έξω.

Ε: Ποια φάρμακα του AIDS χρησιμοποιούνται στην Αφρική;

Fiala: Η Boehringer, μια φαρμακοβιομηχανία, κάνει μελέτες στην Ουγκάντα με ένα φάρμακο αποκαλούμενο Nevirapine. Το FDA αρνήθηκε την έγκριση του Nevirapine στις ΗΠΑ για την αποκαλούμενη «από τη μητέρα στο παιδί» μετάδοση, επειδή είναι αναποτελεσματικό και έχει θανάσιμες παρενέργειες, αλλά αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος που χρησιμοποιείται το φάρμακο στην Αφρική - στις έγκυες γυναίκες και τα αγέννητα παιδιά.

Σε μια δοκιμή φαρμάκων, 17% των ασθενών που έπαιρναν Nevirapine ανέπτυξαν προβλήματα συκωτιού. Ένας εργαζόμενος της Αμερικανικής Υγειονομικής Περίθαλψης που έπαιρνε Nevirapine αναγκάστηκε να κάνει μεταμόσχευση συκωτιού για να σώσει τη ζωή του, ως αποτέλεσμα της φαρμακευτικής τοξικότητας. Πέντε γυναίκες στη Νότια Αφρική πέθαναν και δεκάδες ανέπτυξαν σοβαρά προβλήματα συκωτιού σε μια δοκιμή ενός συνδυασμού φαρμάκων του AIDS που περιελάμβανε και το Nevirapine.

Η ετικέτα προειδοποίησης του ίδιου του κατασκευαστή για το Nevirapine δηλώνει ότι ασθενείς που έπαιρναν το φάρμακο έχουν εμφανίσει: "Σοβαρή, απειλητική για τη ζωή και σε μερικές περιπτώσεις θανατηφόρα ηπατική τοξικότητα [ζημία του συκωτιού]", και "σοβαρές, απειλητικές για τη ζωή δερματικές αντιδράσεις, συμπεριλαμβανομένων και θανατηφόρων περιπτώσεων."

Αυτά είναι τα τοξικότερα φάρμακα που είναι γνωστά στην ιατρική, και δίνονται στο πιο τρωτό μέρος του πληθυσμού - έγκυες μητέρες, αγέννητα παιδιά και νεογνά - βασισμένοι σε ένα ελαττωματικό τεστ, ή και σε κανένα τεστ, ενώ οι πραγματικές τους ανάγκες σε τρόφιμα, στέγη και νερό συνεχίζουν να αγνοούνται.

Αυτό που θα βοηθούσε πραγματικά τους Αφρικανούς, είναι η ανάπτυξη υποδομής: κατάλληλη υγιεινή, ασφαλές νερό, βασική ιατρική φροντίδα και αρκετά, θρεπτικά τρόφιμα. Αυτό είναι απλό, σαφές και λογικό. Το καταπληκτικό είναι, ότι τα Ηνωμένα Έθνη συστήνουν ακριβώς το αντίθετο.

Το 1999 η επιτροπή UNAIDS έκανε τις επίσημες συστάσεις της σε ένα συνέδριο των υπουργών χρηματοδότησης που αντιπροσώπευαν τις διάφορες χώρες της Αφρικής. Οι ακριβείς συστάσεις των Ηνωμένων Εθνών στα αφρικανικά έθνη ήταν: να ανακατευθύνουν δισεκατομμύρια δολάρια από την υγεία, την υποδομή και την αγροτική ανάπτυξη, στο AIDS - τα προφυλακτικά, το ασφαλές σεξ, τις ομιλίες και τα θανάσιμα φάρμακα. Αυτό δεν είναι ότι χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι που ήδη υποφέρουν για να είναι υγιείς και επιτυχημένοι. Αυτό είναι το πώς ακριβώς να διαδώσεις τον θάνατο, την ασθένεια και την φτώχια.

Επίλογος: Εάν η ιστορία του AIDS στην Αφρική μοιάζει με μια γραφειοκρατική γκάφα, σημειώστε και αυτό: Τον Απρίλιο αυτού του χρόνου (2003), το αμερικανικό κέντρο για τον έλεγχο ασθενειών (CDC) ανήγγειλε μια νέα στρατηγική ελέγχου του HIV για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντί να στηρίζονται στην εθελοντική HIV-δοκιμή, οι ομοσπονδιακοί ανώτεροι υπάλληλοι ωθούν τον έλεγχο όλων των εγκύων γυναικών στις ΗΠΑ, και οργανώνουν τα μέτρα για να κάνουν το HIV-τεστ ένα στερεότυπο μέρος των τυπικών εξετάσεων στα νοσοκομεία. Το CDC προωθεί ένα γρήγορο HIV-τεστ για τη χρήση σε όλες τις ομοσπονδιακά χρηματοδοτούμενες κλινικές, καθώς επίσης και τα καταφύγια των αστέγων, τις φυλακές και τα κέντρα θεραπείας από κατάχρηση ουσιών.

Οι δοκιμές HIV-αντισωμάτων είναι γνωστό οτι αλληλεπιδρούν με τα αντισώματα που παράγονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τη κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών και σχεδόν 70 άλλων κοινών καταστάσεων, και κανένα τεστ για τον HIV δεν έχει εγκριθεί από το FDA για να εντοπίσει τη μόλυνση HIV. Η τυπική ιατρική περίθαλψη για τη μόλυνση του HIV είναι ένας συνδυασμός των τοξικότερων φαρμάκων που κατασκευάστηκαν ποτέ.

Η σειρά "Η συζήτηση του AIDS" ερεύνησε την επιστημονική και κοινωνιολογική διαδικασία που διαμόρφωσε τη θεωρία HIV, και τις διακλαδώσεις μιας θεωρητικής υπόθεση που επιβλήθηκαν σε ένα εύπιστο, ανενημέρωτο κοινό.

Πρέπει να αναρωτηθούμε: κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τους άρρωστους ανθρώπους; Είναι το AZT και το Nevirapine, το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στους φτωχούς Αφρικανούς; Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τις εθισμένες μητέρες, το να βάλουμε περισσότερα φάρμακα στο σύστημά τους; Και τι γίνεται με τους ανθρώπους που ήταν αρκετά άτυχοι ώστε να καταχωρηθούν με θετικό HIV, σε αυτές τις μ μη επικυρωμένες επιστημονικά εξετάσεις; Αξίζει να τους ειπωθεί ότι έχουν μια θανατηφόρα ασθένεια;

«Ως προς τις ασθένειες, έχετε σαν συνήθεια δύο πράγματα - να βοηθάτε, ή τουλάχιστον να μην κάνετε καμία ζημιά». (Ιπποκράτης, Έλληνας θεραπευτής του 5ου αιώνα π.Χ., θεωρούμενος ως πατέρας της ιατρικής.)

Όσον αφορά τα ανθρώπινα όντα, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Μπορούμε πάντα να ενεργήσουμε ακόμα καλύτερα.

Μετάφραση από το «The AIDS Debate: The Most Controversial Story You've Never Heard» http://www.reviewingaids.org/awiki/index.php/Document:AIDS_Debate

© 2003 by Liam Scheff

Originally published in the Boston Weekly Dig.